/հատված «Զարհուրելի Եհովան» խոհագրությունից/
Վստահ եմ` «Հին կտակարանի» «Ծննդոց» գրքից տեղյակ եք մեղքի մեջ թաղված Սոդոմի և Գոմորի ավերման մասին, որտեղից միայն Աբրահամի եղբորորդի Ղովտը փրկվեց երկու դստեր հետ, որովհետև հրեշտակներին տուն առնելով` պատսպարեց համաքաղաքացիների ոտնձգումից, սակայն ի՞նչ կերպ: Բարոյական ո՞ր արժեչափը գործադրեց հրեից աստված Եհովան մեկի` անմեղ, մյուսների մեղավոր լինելը որոշելիս: Դիմելով տունը պաշարածներին` Ղովտն ասում է. «Ահա ես երկու աղջիկ ունիմ, որ այր չ‘գիտեն. թող նորանց ձեզ մօտ դուրս բերեմ, եւ ձեր աչքին հաճոյ եղածն արէք նորանց, միայն այս մարդկանցը բան մի անիք»: Հյուրընկալության օրե՞նքն է հարգում, երկնքում գտնվո՞ղն է նրա համար վեր ամեն բանից: Հրաշալի է: Թող իրեն զոհեր, ոչ թե կույսերին հանձներ բորբոքված ամբոխի ձեռքը, որպեսզի պաշտպանի ո՞ւմ` հայրենի քաղաքը կործանելու եկած հրեշտակ-պատժիչների՞ն: Կյանքը թանկ բան է: Դա նույնպես հասկացանք: Գոնե համաքաղաքացիներին «եղբայրներս» չանվանի: Որպես վարձատրություն, ինչպես ասվեց, Ղովտն աղջիկների հետ փրկվում է, կինը, ում կարգադրված էր ետ չնայել` չտեսնելու քաղաքների կրակով ու ծծմբով այրվելը, աղի արձան դառնում: Ինչպե՞ս չշրջեր հայացքը, եթե զգայուն էր, մոխրացողն իր բնակատեղին էր, մարդիկ էին: Էլի առասպել թող կոչվի, բայց պիտի՞ բարոյաբանություն ունենա:
Պագշելի է դուստրերի և հոր հետագա վարքը: Քույրերը, որ այր մարդու պահանջ ունեին, վճռում են կենակցել ծնողի հետ: Մեծն առաջարկում է փոքրին. «Եկ մեր հօրը գինի խմեցնենք, եւ մեր հօրիցը սերունդ հարուցանենք: Եւ այն գիշերը իրանց հօրը գինի խմեցրին, եւ մեծ աղջիկը գնաց եւ իր հօր հետ պառկեց, եւ Ղովտը չիմացավ նորա պառկելը եւ վեր կենալը: Եւ եղաւ որ միւս օրը մեծ աղջիկը պզտիկին ասեց. Ահա երէկ գիշեր հօրս հետ պառկեցի. այս գիշեր էլ նորան խմեցնենք, եւ դու գնա հետը պառկիր, եւ մեր հօրիցը սերունդ հարուցանենք: Եւ այն գիշերն էլ իրանց հօրը խմեցրին, եւ պզտիկ աղջիկը վեր կացաւ նորա հետ պառկեց, եւ Ղովտը չիմացաւ նորա պառկելը եւ վեր կենալը: Եւ Ղովտի երկու աղջկերքը իրանց հօրիցը յղացան»: Եվ այսքանից հետո, պատկերացրեք, Եհովան հանդուրժում, չի պատուհասում պղծվողներին: Հարց է ծագում` այդ ի՞նչ պիտի ավելին արած լինեին նրանց համաքաղաքացիները` սոդոմցիք ու գոմորցիք, որ ծծկերից սկսած գլխովին ոչնչացվեցին: Գինով լինելը մի՞թե արդարացնում է պագշոտությունը:
Բարոյականության մասին մեր դյուցազնավեպի կերպարների վարքը բաղդատեք եբրայեցոց մեծաց հետ` ըմբռնելու համար «Հին կտակարանը» կազմողների և «Սասնա ծռերը» կերտողների առաքինության մասին պատկերացումների աստիճանը: Ձենով Օհանի կին Սառյեն, հմայված Մսրա Մելիքին հաղթած դյուցազնի առնականությամբ, փորձում է գայթակղել.
Կարդացեք նաև
Էնոր կնիկ էլավ,
Շաքարհաց թխեց գողտուկ,
Հավ մորթեց, տապակեց,
Մեղր, կարագ, յոթ տարվա գինի առավ,
Էլավ իր խորոտ-խորոտ շորեր հագավ,
Աչքեր դեղեց, բսկեր էհան,
Խորոտ-խորոտ կոնդուրեք հագավ,
Առավ էդ բաներ, մոմ վառեց,
Էկավ Դավթի սենեկ:
Յոթ տարվա գինին չի օգնում: Մեկ տարվա գինի է հյուրասիրում, որպեսզի խմիչքը քաջազնի գլխով չտա, չքնի: Դարձյալ օգուտ չունի.
– Հրողբոր կնիկ,- ասաց Դավիթ,
Էլի գնա, ես քնեմ.
Չուր վաղ, վաղ քեզ բան կ’ասեմ:
Խաբեց, էդիր ճամփու:
Նույն պատմությանը հանդիպում ենք նաև Փոքր Մհերի մասին պատմող ճյուղերում` տարբեր պատումներում` տարբեր տարբերակներով.
Մհեր շատ խորոտ տղայ ի.
Տեսակով, քաղցրաերուն, սըպտակակերպի:
Ձենով Հովանի կնկա սիրտ վըր Մհերին կ’ավրի.
Կ’ըսի. – Վորդի, արի հեսոր ջուր դի, ձի լողացըցու:
Մհեր կ’ըսի. – այ մերիկ,
Սկոն բան չըլնը, ամոթի.
Կ’ուզես, յես ջուր դնեմ, դու տար լողացի:
Կ’ըսի. – Մհեր, չըմ գիտի ամոթ-մամոթ,
Ջուր կը դնիս, բիրիս, զըձի կը լողկըցնես:
Մհերի ճարը կը կտրի, կ’ըսի.
«Ինքն, ուր Աստված, տանեմ լողկըցըցնեմ»:
Ջուր կ’առնի, կը հա չոլ, կ’ըսի. – Արի լողկըցի:
Կ’ըսի. – Դու ջուր լից վար յեմ գըլխուն, յես լողկանամ:
Մհեր իշ կ’անի, ձեռնեն չազատվի:
Ուր աշկեր կը խփի,
Ջուր կը լցի վըր ուր խրողբոր կնկան:
Պարզ է` գոցում է աչքերը, որպեսզի չտեսնի նրա հոլանի մարմինը, և սիրտը չմեղավորվի, որովհետև նրանց համար «մեր, հրողբոր կնիկ մեկ է»:
Արամ Հովհաննիսյան, արձակագիր
ինչպես կարելի է մեր հայերիս բարոյականությունը համեմատել այդ այլանդակ ազգի(ջհուդների)հետ, երբեք չհամեմատեք խնդրում եմ, նույնիսկ ոչ մի ազգ չի կարող համեմատվել ուրմնաց թէ եվրեները