Ադրբեջանական գործելակերպի անբաժան մասն է սպասվող բանակցություններին կամ կարևոր պաշտոնական այցերին ընդառաջ սադրանքների հրահրումը, նոր լարվածության ու բախումների նախաձեռնումը։ Այդպիսով ամեն անգամ Բաքուն փորձում է ճնշում գործադրել հայկական կողմի վրա, որպեսզի դրա արդյունքներն արտացոլվեն նաև բանակցությունների ժամանակ ու պայմանավորվածություններում։
Նույնիսկ եթե հաշտության պայմանագիր էլ կնքվի ու դրանում արձանագրվի, թե Հայաստանը ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, Ադրբեջանը կանգ չի առնելու։
Ուշագրավ է, որ ռուսական մամուլում տեղեկություններ են տարածվում այն մասին, թե ԱՄՆ-ը ճնշում է Արցախին Ադրբեջանի հետ ամերիկյան միջնորդությամբ երկխոսություն սկսելու համար։ Իսկ ինչո՞ւ ԱՄՆ-ը ճնշում չի գործադրում Ադրբեջանի վրա, որ հրաժարվի վերաինտեգրման գաղափարից, այլ Արցախին է ճնշում։ Նույնիսկ ՀՀ-ում ԱՄՆ դեսպանատնից չէին հերքել նման նախաձեռնությունը՝ նշելով, թե տարածաշրջանում խաղաղությունը պետք է ներառի ԼՂ ժողովրդի իրավունքների անվտանգության պաշտպանությունը, և իրենք կողջունեն դրա հետ կապված ցանկացած երկխոսություն։ Պարզ է, որ ռուսական կողմն անհանգստացած է արևմտյան միջնորդական ջանքերի ակտիվացմամբ, քանի որ դրանով նպատակ է հետապնդվում ռուս խաղաղապահներին հանել ու Ռուսաստանին դուրս մղել տարածաշրջանից։
Սակայն միջնորդող երկրների մոտեցումներում միայն այն իրողությունն է համընկնում, որ Արցախի հարցում նրանք ինքնորոշման իրավունքը չեն դիտարկում։ Բայց եթե ՀՀ ղեկավարությունը չի բարձրացնում ինքնորոշման իրավունքի հարցը, ապա ինչպե՞ս կարելի է ակնկալիք ունենալ, որ այլ երկրները պետք է բարձրացնեն։ Նախ՝ Հայաստանը պետք է կարողանա իր շահերը պաշտպանել, հետո միայն ուրիշներից նման ակնկալիքներ ունենա։ Ի դեպ, երեկ Փաշինյանն ասում էր, թե «Ադրբեջանը տվել է Լեռնային Ղարաբաղում էթնիկ զտման գործողությունների մեկնարկը»: Չէ, լո՞ւրջ: Իսկ որևէ մեկը կասկածո՞ւմ էր Ադրբեջանի նպատակների մեջ: Թե՞ Փաշինյանին զարմացրել է միայն այն, որ այսքան շուտ է սկսվել: Ներողություն, իսկ ո՞վ է Արցախը ճանաչել Ադրբեջանի մաս…
Կարդացեք նաև
Արտակ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում։
