Իշխանությունը, Փաշինյանն անձամբ չի թաքցրել Եկեղեցու դեմ իր մտադրությունները, ուղիղ ազդարարել է, որ ասպատակելու է Հայ Առաքելական եկեղեցին (ՀԱԵ)՝ հայկական տարբերանշաններով համազգեստներով ենիչերիների միջոցով:
Այսինքն՝ պատերազմ է հայտարարել Եկեղեցու դեմ և մինչև լայնածավալ հարձակումը գերեվարել է ամենաակտիվ երկու սրբազաններին: Ի՞նչ պատասխան քայլեր են արել այս ընթացքում ՀԱԵ-ն և նրա պաշտպանությամբ զբաղվող շրջանակները, բացի դատապարտող հայտարարություններից:
Գործնականում ոչ մի: Խնդիրն այն չէ, որ ՀԱԵ բարձրաստիճան հոգևորականները, Ամենայն Հայոց կաթողիկոսը պետք է բաց առճակատման մեջ մտնեին իշխանության հետ կամ իրենց խոսքն իջեցնեին Նիկոլ Փաշինյանի մակարդակին:
Բայց դա չի նշանակում նաև, թե Եկեղեցին ու նրան աջակցողները պետք է թույլ տային, որ սրբազանների դատավարությունները դառնային սովորական դատական գործեր՝ մի քանի հարյուր մարդու, նրանց թվում՝ ընդամենը մի քանի հոգևորականի հերթապահ ներկայությամբ, որն իշխանության կամակատար որևէ դատավորի համար զսպող նշանակություն չէր ունենալու և չունեցավ: Այն դեպքում, երբ այս ընթացքը կարող էր կանխվել միայն այնպիսի հանրային աջակցությամբ ու հրապարակային ընդվզմամբ, որ ցանկացած դատավոր իշխանության վճիռը դակելուց առաջ մտածեր վճռի հրապարակումից հետո փողոց դուրս գալու մասին:
Կարդացեք նաև
Եկեղեցին՝ իր չափավոր դիրքորոշմամբ, նրան սատարող շրջանակները՝ հերթապահ սատարմամբ, հանձնեցին ամենաակտիվ սրբազաններին՝ ճանապարհ բացելով իշխանական հրոսակների առաջ՝ նորերին գերեվարելու ու եկեղեցու առումը մոտեցնելու համար:
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այս համարում
