Ոլորտի փորձագետների պարզաբանմամբ՝ եթե հաջողվի անգամ բարձր աշխատավարձով լավ մասնագետներ ներգրավել կառավարությունում, միեւնույն է, նրանք կձախողեն աշխատանքը, քանի որ բոլորովին տարբեր խնդիրներ են դրված մասնավոր եւ պետական հատվածների առջեւ: Մասնավորում առաջնայինը շահույթն է, պետական հատվածում՝ ռեսուրսների ճիշտ կառավարումը: Եվ ամենակարեւորը՝ Հայաստանում եւ, առհասարակ, չկա կադրային խնդիր, կա Փաշինյանի հետ կամ նրա ստորակարգության ներքո աշխատել չկամենալու խնդիր: Դե, բոլորը չէ, որ կհամաձայնեն աշխատել մի համակարգում, որտեղ կադրերին ընտրում եւ տեղաբաշխում են ոչ թե ըստ արհեստավարժության հատկանիշի, ինչպես ընդունված է քաղաքակիրթ աշխարհում, այլ անձնական հավատարմության սկզբունքով:
Իհարկե՝ կան նաեւ ոչ քիչ թվով համաձայնվողներ, որոնք սովորաբար փողատենչ, միջակ կարողություններով անձինք են եւ կամակատար դառնալուց չեն նեղվում: Հենց այդպիսի ենթականեր են Փաշինյանին հարկավոր, որպեսզի գլուխ բերեն, նախեւառաջ, ի՛ր գործերը, քան՝ պետության: Մարդիկ, որոնք խնդիր չեն տեսնում նրանում, որ մի օր կարող են SMS-ով կորցնել պաշտոնը: Լավ մասնագետը, մտավոր ունակություններ ու աշխատանքի դրական փորձ ունեցող ցանկացած ոք, որպես կանոն, կամակատար չի դառնում, նա լավ գիտի իր արժեքը, գիտի, որ «տաշած քարը գետնին չի մնում»: Ուսումնասիրությունները ցույց են տվել, որ Հայաստանում ոչ թե կադրային ճգնաժամ է, այլ՝ առաջնորդության:
Երբ համակարգի առաջնորդը չի կարողանում ճիշտ նպատակներ դնել ու շահադրդել իր թիմին, երբ չի հասկանում, թե ինչ ռեսուրսներ են պահանջվում դրված նպատակներն իրագործելու համար եւ, վերջապես, երբ միակ արժանիքն անձնական նվիրվածությունն է «գլխավորին»՝ նշանակում է իր տեղում չէ եւ անկարող է գործի մեջ ներգրավել մարդկանց, ոգեւորել նրանց ու տանել իր հետեւից: Մեծ հաշվով՝ Հայաստանում այդ վիճակն է, եւ դա է պատճառը, որ Փաշինյանի կաբինետում Պնախարար է կարգվել պատմության ուսուցիչը, Առողջապահության նախարար՝ քաղաքացիական իրավունքի մասնագետը, Սոցապ նախարար՝ պատմաբանը, Բարձր տեխնոլոգիական արդյունաբերության նախարար՝ արեւելագետը եւ այդպես շարունակ:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
