Ես միանգամայն բնական եմ համարում, որ մեր հոգեւորականներն իրենց ցավն են հայտնում մեր հայրենիքի մի մասի կորստի, մեր փախստական հայրենակիցների ողբալի վիճակի առթիվ: Հաշվի առնելով մեր եկեղեցու յուրահատուկ պատմությունն ու առաքելությունը՝ մեր հոգեւոր ծառաները եւ Մայր Աթոռը պետք է իրենց տագնապը հայտնեն հայկական պետականության հնարավոր կորստի կապակցությամբ (ինչը եւ արվում է):
Հավատը եւ հայրենիքը, հավատը եւ պետականությունը իմ գիտակցության մեջ գտնվում են կուռ հոգեւոր միասնության մեջ: Ես չեմ պատկերացնում, օրինակ, թե ինչպե՞ս է հնարավոր լինել Հայ Առաքելական եկեղեցու զավակ եւ հակադրել «հայերին» եւ «ղարաբաղցիներին»: Ինչպե՞ս է հնարավոր լինել հայ քրիստոնյա եւ ասել, որ Բաքվում պատանդված մեր հայրենակիցներին «հասնում են» այն տառապանքները, որոնք նրանք կրում են:
Սակայն մտնել առօրյա քաղաքականության (politics – ի, ոչ թե policy), այլ կերպ ասած՝ իշխանության պայքարի մեջ՝ դա, իմ կարծիքով, հոգեւորականի գործը չէ: Կարեւոր չէ, թե որ կողմից է նա մասնակցում այդ պայքարին՝ իշխանությա՞ն, ընդդիմությա՞ն, թե՞ ընդդիմության որոշակի խմբի: Մանավանդ՝ մտնել ինչ-որ մանր ինտրիգների մեջ: Դա ոչ միայն սխալ է՝ ըստ էության, այլեւ հոգեւորականին դարձնում է հակառակ ճամբարի ներկայացուցիչների հարձակումների, վիրավորանքների թիրախ:
…«Նրան, ում շատ է տրված, նրանից շատ էլ կուզվի, եւ ում շատ է վստահված, նրանից ավելին կպահանջեն» (Ղուկաս, 12:48): Ես դա առաջին հերթին ինձ վրա եմ վերցնում: Իմ ընկալմամբ, ինձ ավելի շատ է տրված եւ ավելի շատ է վստահված, քան, ասենք, ֆեյսբուքյան սովորական «ստուտուսագրին» կամ բլոգերին: Դա ինձ վրա ավելի մեծ պատասխանատվություն է դնում՝ մասնավորապես, իմ ամեն մի խոսքը կշռելու առումով: Հոգեւորականների պատասխանատվությունը, քահանայից մինչեւ եպիսկոպոս, շատ ավելի մեծ է:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
. Կղերականները, վստա՛հաբար, պիտի մեծապէս նախընտրէին բնաւ չխառնուիլ քաղաքականութեան, եթէ աշխարհական հայեր, ի պաշտօնէ քաղաքական, կուսակցական գործիչներ, բաւարար չափով ստանձնէին իրենց ազգային պարտականութիւնները, եւ ազգային գետնի վրայ, առողջ եւ ազդու կերպով ղեկավարէին ժողովուրդը:
Այդ ահաւոր դատարկութիւնն է որ, հարկադրաբար, մի քանի եկեղեցականներ ջանք են թափում՝ լեցնելու:
. Ի դէպ, «կրթուիլը նորաձեւ» է շարժումը տնօրինող վարչապետական զոյգը, օգտակար կը լինի որ, նուազագոյնը, ծանօթանան՝ Խրիմեան Հայրիկին: Ի դէպ, նա էլ գրած է «ողբ»եր, կորուստներու մասին: Սակայն միշտ մնացած է՝ մարտունակ: Երբեք չէ կոտրուած, չէ յանձնուած, չէ հրաժարած Հայոց ազգային գերագոյն ձգտումներից:
Մ. Հայդուկ Շամլեան