9 տարի առաջ այս օրերին ադրբեջանական ռազմական ագրեսիան իր հերթական դրսևորումը ստացավ ի դեմս 2016 թ․ Քառօրյա պատերազմի, որի ընթացքում հերթական անգամ դրսևորվեց ադրբեջանական ռասիզմն իր բոլոր երանգներով՝ սկսած քաղաքացիական ենթակառուցվածքների թիրախավորումից մինչև հայ զինվորների մարմինների խոշտանգումներ և էթնիկ ատելության համակարգային տարածում։ Քառօրյա պատերազմի ընթացքում ի հայտ եկավ այն պարզ ճշմարտությունը, թե անցած տասնամյակների ընթացքում ինչ գաղափարներով է սնուցվել ադրբեջանական հասարակությունը։ Դա արտահայտվեց ինչպես բուն պատերազմական գործողությունների, այնպես էլ ուղեկցող հռետորաբանության մեջ։
Ռազմական գործողությունների ընթացքում ադրբեջանական կողմը կիրառել է իր զինանոցում եղած ռազմական տեխնիկայի գրեթե բոլոր հնարավոր տեսակները՝ թիրախավորելով նաև քաղաքացիական ենթակառուցվածքները։ Ադրբեջանական դահիճները ոչ միայն չեն բավարարվել հայ զինվորների գլխատումներով և դրա հրապարակմամբ, այլև իրականացրել են Թալիշ գյուղի խաղաղ տարեց բնակիչների խոշտանգումներ։
Քառօրյա պատերազմի ժամանակ Ադրբեջանի ցուցաբերած պետական վարքը ոչնչով չի տարբերվում նախորդ տասնամյակներում հայության հանդեպ ադրբեջանական այլ վարչակարգերի ցուցաբերած վարքից։ Խաղաղ բնակչության խոշտանգումները վերածվել էին սովորական երևույթի 1988-1992 թթ․ պատմական Գարդմանի, Շիրվանի, Նախիջևանի հայության էթնիկ զտումների ժամանակ։ Սումգայիթի, Բաքվի հայության ջարդերի օրերին տեղի ունեցած տարաբնույթ խոշտանգումները վկայված են ականատեսների կողմից հարյուրավոր անգամներ։ Սակայն ինչպես 1988-1992 թթ․ հայության էթնիկ զտումներին, այնպես էլ Քառօրյա պատերազմի ժամանակ ադրբեջանական հանցագործություններին չտրվեց միջազգային արժանի իրավաքաղաքական գնահատական և չհետևեցին պատասխանատվության հարկի հետևանքներ, որի արդյունքը եղավ ռազմականացված հակահայկականության անշեղ շարունակականությունը։ Արդյունքը ամբողջությամբ հայաթափված Գարդմանն է, Շիրվանը, Նախիջևանը և ցավալիորեն արդեն նաև Լեռնային Ղարաբաղը։
Գարդման Շիրվան Նախիջևան ՀՀՄ
Կարդացեք նաև
