«Ա1+». 2002-ի այս օրը պատմական է Հայաստանի եւ մամուլի ազատության համար՝ եթերազրկվում է «Ա1+» հեռուստաընկերությունը։ Ռոբերտ Քոչարյանի նշանակած Հեռուստատեսության եւ ռադիոյի անկախ հանձնաժողովը «Ա1+»-ի զբաղեցրած 37-րդ կապուղին տալիս է ժամանցային ծրագրերի մեջ մասնագիտացած «Շարմ» ընկերությանը։
Նախորդ օրն արդեն «Ա1+»-ի եթերից տարբեր քաղաքական գործիչներ խոսում էին, որ հեռուստաընկերությանը եթերազրկումը կսպառնա խոսքի ազատությանը։ Իսկ նույն օրն առավոտյան, երբ դեռ չէր եթերազրկվել «Ա1+»-ը, Ուզբեկստան մեկնելու ճանապարհին՝ Ռոբերտ Քոչարյանը պաշտպանում է Ամալյանի հանձնաժողովի դեռեւս չկայացրած որոշումը՝ մինչեւ հիմա 37-րդ կապուղին տնօրինում էր «Ա1+»-ը, հիմա կտնօրինի մեկ ուրիշը։
Քոչարյանը այդ օրերի հասարակական աղմուկը չի հասկանում՝ իր 5 տարի նախագահելու ժամկետն էլ է ավարտվում, բայց ինքը դրա համար աղմուկ չի բարձրացնում։ Ռոբերտ Քոչարյանը դեռ Միջին Ասիայում էր, երբ «Ա1+»-ը եթերային զարկերակի վերջին շնչում էր։
Ահա այսպես 37-րդ կապուղուց անհետացավ «Ա1+» հեռուստաընկերությունը։ Եթերազրկման հաջորդ օրերին մայրաքաղաքում տեղի էին ունենում խոսքի ազատության պաշտպանությանն ուղղված հանրահավաքներ։ Միջազգային կառույցները հայտարարեցին, որ Հայաստանը վտանգավոր ճանապարհ է մտնում ազատ խոսքի վրա ձեռք բարձրացնելով։
Կարդացեք նաև
17 պատասխանատու լրատվամիջոց հայտարարեց, որ «Ա1+»-ի եթերազրկումով Հայաստանում խոսքի ազատությանը ոչինչ չի սպառնում։ Եթերազրկումից հետո «Ա1+»-ը տարբեր տարիներին մասնակցեց կապուղիների 13 մրցույթի եւ ոչ մեկում չհաղթեց։ Գործը հասավ Եվրոդատարան։ Այստեղ վկայակոչելով Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի 10-րդ հոդվածը, ընդունեցին, որ «Ա1+»-ի եթերազրկումով եւ եթեր վերադառնալու հետագա խոչընդոտներով Հայաստանում խախտվել է խոսքի ազատության իրավունքը։
Ի դեպ, տեր դառնալով 37-րդ կապուղուն, կարճ ժամանակ հետո «Շարմ» հոլդինգը ազատվեց իր իսկ հիմնած «Կենտրոն» հեռուստաընկերությունից, որը պետք է լիներ մի ուրիշ հեռուստաընկերություն։
