«Մի՞թե դուք ուրախանում եք, որ Վարդան Ղուկասյանը կարող է դառնալ Գյումրիի քաղաքապետ: Ի՞նչ է, դուք չգիտե՞ք՝ նա ով է»: Այդպիսի հարց են ինձ տալիս ծպտված նիկոլականները: Նրանք, ովքեր սիրում են ասել՝ «մենք էլ չենք ընդունում Նիկոլին, բայց…»: Այդ «բայց»-ին հետեւում են «նախկինների» հասցեին մեղադրանքները: Ինքնին այն փաստը, որ գնալով քչանում են մարդիկ, որոնք հրապարակավ ներկայանում են որպես հավատավոր նիկոլականներ, արդեն իսկ դրական է՝ ՔՊ-ական լինելն, ինչպես ասում են, «նորաձեւ չէ»:
Բայց փորձեմ հարցին պատասխանել ըստ էության: Ոչ, Վարդան Ղուկասյանի վերադարձը քաղաքականություն եւ, հնարավոր է, քաղաքապետարան, ինձ ամենեւին չի ուրախացնում: Ի դեպ, նրա եւ Մարտուն Գրիգորյանի, այսպես ասենք՝ յուրահատուկ հակումների մասին ես ժամանակին գրել եմ, եւ անդրադարձել եմ այն ժամանակ, երբ նրանք «ցարիբոգ» էին, ոչ թե հիմա, երբ նրանց քննադատելն, համաձայնեք, ավելի հեշտ է:
Բայց փաստ է նաեւ, որ «ներկա» ապիկարներն ու գռփողները «նախկիններին» վաղուց տվել-անցել են: Իսկ ուրախալին այն է, որ, համենայնդեպս, Գյումրիում ու Փարաքարում մարդկանց զգալի մասը դա հասկացել է: Ես որոշ առաջընթաց եմ տեսնում նրանում, որ գնալով ավելի քիչ քաղաքացի է հալած յուղի տեղ դնում ՔՊ-ականների դեմագոգիան եւ իրենց «անարատ» լինելու մասին դիցաբանությունը:
Գյումրիի ընտրությունները ցույց են տվել, որ Փաշինյանի իշխանությունը թուլանում է: Անգամ վարչական ռեսուրսի եւ ռեպրեսիվ ապարատի աննախադեպ գործածումով հնարավոր չեղավ ապահովել ՔՊ-ի 50+1 տոկոսը: Տրամաբանական է ենթադրել, որ բռնությունները, ռեպրեսիաները, սպառնալիքները, ագրեսիան, ինչպես նաեւ «կապը կտրած» քարոզչությունը սաստկանալու են: Այնպես որ, պետք է պատրաստ լինել, որ «ժողովրդավարության բաստիոնը» կզարդարվի նոր փշալարերով:
Կարդացեք նաև
Բայց դարձյալ արձանագրենք՝ ինքնին հատկանշական է, որ այլ գործիքներ գրեթե չեն մնացել:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
