Հայ հասարակության ընդդիմադիր հատվածի կողմից ուղղված քննադատությունների զգալի մասը արդարացիորեն վերաբերում է Ադրբեջանում որպես պատանդ պահվող հայկական ռազմաքաղաքական էլիտայի մի հատվածի և Հայաստանի բազմաթիվ քաղաքացիների նկատմամբ ՀՀ իշխանությունների ցուցաբերած անտարբերությանը։
Ոչ երկրորդական պատճառ կարող է լինել այն, որ Բաքվի բանտում պահվողները, մեղմ ասած, ընդդիմադիր կեցվածք ունեին հայաստանյան ներքին և արտաքին քաղաքականության հանդեպ, և նրանք կարող էին, ներկայիս իշխանությունների տեսակետից, Հայաստանում բնակվելու համար անցանկալի լինել։
Օրերս ԱԺ ամբիոնից արված վարչապետի հայտարարությունն առ այն, որ Ղարաբաղյան շարժման դադարեցումն ու այդ հարցի փակումը կարող է նպաստել Ադրբեջանի հետ, այսպես կոչված, խաղաղության համաձայնագրի կամ պայմանագրի կնքման ճանապարհի հարթեցմանը, որ դա նպատակահարմար կլինի նաև Բաքվի բանտերում պահվող մեր հայրենակիցների ազատության հարցը լուծելու առումով, բնականաբար, գիտակից հայության վրդովմունքն է առաջացրել, որովհետև, բացի ՔՊ կուսակցությունից, կարծես, ոչ ոք չի հավատում, որ նման հայտարարությունները ադրբեջանական կողմի որոշումներում որևէ էական նշանակություն կունենան։ Իմ դիտարկմամբ, այդ հայտարարությունները առողջ հասարակության կողմից ընկալվել են որպես ինքնախաբեություն կամ ՀՀ իշխանությունների կողմից հայ ժողովրդին հերթական անգամ դիտավորյալ մոլորության մեջ գցելու փորձ։
Հայ գերիներին ազատ արձակելու գործում ՀՀ իշխանությունների ջանքերը ակնհայտորեն բավարար չեն։ Պառակտումներն այս գործում շատ անտեղի են։
Կարդացեք նաև
Գենադի ՄՆԱՑԱԿԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում։
