Թե ովքեր եւ ինչու են տարածում ու առաջարկում փողոցային ընդվզումների դրույթը՝ որպես իշխանափոխության գործիքակազմ, քննարկման բոլորովին այլ թեմա է, սակայն բուն խոսույթի հիմնական պատճառներից մեկը ընտրությունների միջոցով իշխանության գալու անհնարինության խնդիրն է: Ուղղակի ողջ հետանկախական շրջանում գրեթե չի եղել ընտրություններով իշխանություն փոխելու նախադեպ: Վերջին օրինակը 2021-ի հունիսի արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններն էին, որտեղ վարչական ռեսուրսների գործադրմամբ հաղթեց պատերազմը խայտառակաբար տանուլ տված կապիտուլյանտը:
Լավ, ենթադրենք մահապարտներն իրականացնում են իշխանափոխություն: Բնական է, որ այդ դեպքում իշխանության պիտի գան իրենք՝ մահապարտները, կամ իրենց ետեւում թաքնված ու համապատասխան «ռեսուրս» ունեցող դեմքեր: Կստացվի, որ ՀՀ-ում քաղաքական այդ կարեւոր գործընթացի՝ ընտրության իմաստն ընդամենը մեկ անծրագիր արկածախնդրի փոխարինումն է մեկ այլ անծրագիր մահապարտով: Բերենք այսպիսի համեմատություն. ինչպես որ հնարավոր չէ ֆիդայիներից կազմավորել կանոնավոր եւ մարտունակ բանակ, այդպես էլ հնարավոր չէ փողոցային մահապարտներից կայուն կառավարման համակարգ ստեղծել:
Մինչեւ որ Հայաստանում քաղաքական գործընթացների արդյունքում տեղի չունենա օրինական իշխանափոխություն՝ հանրային լայն գիտակցված աջակցությամբ՝ լինի այն հերթական, թե արտահերթ ընտրություններում, մենք ապագա չենք ունենա: Իսկ եթե պարզվի, որ հայ ժողովուրդն, ընդհանրապես, անկարող է օրինական ընտրությունների միջոցով իշխանություն փոխել, ուրեմն, անհրաժեշտություն է առաջանալու խնդրել վերջին արտագաղթողից՝ չմոռանալ անջատել «Զվարթնոց» օդանավակայանի լույսերը:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
