Եթե առանձին, մեկուսացված վերցնենք ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի ելույթը, որտեղ նա խիստ գնահատականներ է տալիս Ուկրաինայի նախագահ Զելենսկուն, ապա, իմ կարծիքով, ոչ մի պետության ղեկավար այդպիսի խոսքերով չպիտի արտահայտվի մեկ այլ պետության ղեկավարի մասին՝ դա հակասում է միջպետական հարաբերությունների էթիկական նորմերին: Բացի դրանից, բերված տվյալների մի մասը առնվազն կասկածներ է առաջացնում:
Մասնավորապես, Զելենսկու վարկանիշը, ըստ Թրամփի, 4 տոկոս է, բայց մեզ հայտնի վերջին հարցման համաձայն, որն անցկացրել է Կիեւի սոցիոլոգիայի միջազգային ինստիտուտը, Ուկրաինայի նախագայի վարկանիշն անցած տարվա դեկտեմբերին 52 տոկոս էր, իսկ այս տարվա փետրվարին` 57 տոկոս: Բացառված չէ, որ այդ տոկոսներն ուռճացված են, բայց ԱՄՆ նախագահն իր ասած 4 տոկոսի համար ոչ մի աղբյուր չի վկայակոչում:
Ըստ Թրամփի, պատերազմի երեք տարիների ընթացքում ԱՄՆ -ի օգնությունը Ուկրաինային կազմել է 360 միլիարդ դոլար: Մինչդեռ նույն ԱՄՆ նախագահի՝ Ուկրաինայի հարցով հատուկ ներկայացուցիչ՝ գեներալ Քիթ Քելագը հնչեցրել է այլ թիվ՝ 174 միլիարդ: Իհարկե, չի կարելի ասել, որ դա փոքր գումար է: Համեմատության համար նշեմ, որ այս տարվա Հայաստանի բյուջեի ծախսերը կազմում են մոտ 8.71 միլիարդ դոլար:
Բայց բացի զուտ փաստական (թերեւս՝ հաճախ սխալ) արձանագրումներից’ պետք է ուշադրություն դարձնել ընդհանուր քաղաքական համատեքստին՝ ուղերձներին, որոնք սկզբից ուղղել է Վենսը Մյունխենում, իսկ այնուհետեւ’ Թրամփը: Իսկ հիմնական ուղերձն այն է, որ ԱՄՆ ներկայիս վարչակազմը մտադիր չէ ծախսել իր հարկատուների գումարներն այն նախագծերի վրա, որոնք, իր կարծիքով, չեն առնչվում երկրի ազգային շահերին:
Կարդացեք նաև
Թե ինչն է առնչվում, ինչը՝ ոչ, դրա հետ մենք՝ այլ պետությունների քաղաքացիներս, կարող ենք մեր կարծիքն ունենալ: Բայց առաջնահերթությունները ձեւակերպում է Թրամփի թիմը: Ուկրաինայի դիմադրությունը Ռուսաստանի ագրեսիային այդ առաջնահերթությունների մեջ չի մտնում: «Մենք դրանից բաժանված ենք մեծ, հրաշալի օվկիանոսով», – ասում է Թրամփը: Բայց եթե Ուկրաինային աջակցելը պետք է եվրոպական երկրներին, ապա նա այստեղ որեւէ խնդիր չի տեսնում՝ թող իրենք էլ անեն համապատասխան ծախսերը:
Եվրոպան, վստահ եմ, իրենից կախված ամեն ինչ կանի, որ Ուկրաինան շարունակի զսպել Պուտինի հարձակումը: Որքան ժամանակ, մինչեւ երբ եւ ինչպես է այդ խնդիրը հանգուցալուծվելու՝ կտեսնենք մոտակա ամիսներին:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Եվրոպայի համար Ուկրաինայի զոհերը քիչ են։ Նրանք մինչև վերջին ուկրաինացիների արյունը չխմեն չեն հանգստանա։
Խաղաղութեան ծրագիրը, գրեթէ բացէ ի բաց յայտնում են արդէն ամերիկացի եւ ռուս պաշտօնական դերակատարները ՝
. զինադադար
. ընտրութիւններ
. Զելենսքին փոխարինել «իրապաշտ» ղեկավարով մը
. ՌԴի բռնագրաւած հողերը թողնել նրան
. մնացորդ Ուկրաինայի գոյութիւնն ու ապագան ապահովել, որչափ որ դա հնարաւոր է – սակայն նիւթէն դուրս հանելով այդ Նոր Ուկրաինայի միացումը՝ ՆԱՏՕին – :
Հողերի յանձնումը կրնան թերեւս կատարել փափկանկատութեամբ… Ասելով որ՝ դեհ, հիմա թող մնան այդպէս, գալիք տարիներին կ’որոշուի անոնց ճակատագիրը: Ծանօթ ենք, չէ՞, այս գործընթացին…
Մինչեւ որ ուկրաինացիները ըմբռնեն որ այդ մնացորդ Ուկրաինան է՝ «իրական Ուկրաինա»ն:
Եւրոպական պետութիւնները դեռ շատ կը խօսին, կ’ընդվզին, պլա-պլա,պլա-պլա, սակայն ոչ մի շօշափելի բան էլ, չեն ըներ: Քանի որ՝ տկար են, այս լուծումը նաեւ ձեռնտու է իրենց, եւ այժմու ԱՄՆ-ն այս առիթով կ’ուզէ նաեւ զիրենք բոլորը… իրենց տեղը տեղաւորել:
Մ. Հայդուկ Շամլեան