Քաղաքագետ Ռոբերտ Ղևոնդյանը գրում է.
«Ինչպես բոլոր նրանց մոտ, ովքեր երկար տարիներ միանձնյա իշխանություն ունեն, Փաշինյանի մոտ էլ արդեն սկսում է արմատանալ սեփական դերի՝ «մեսիայի» կամ «փրկիչի» պատկերացումը:
Մի կողմ թողնելով, որ «ուղերձի» մի հատվածն ընդհանրապես ցնդաբանություն է՝ փիլիսոփայության, քաղաքագիտության, հոգեբանության կենսաբանության, տնտեսագիտության և այլ գիտությունների տեսանկյունից, գլխավոր խնդիրն այն է, որ նա խորապես հավատում է այն ամենին, ինչ ասում է:
Լավ կլիներ, որ Հայաստանում կամ կիսանախագահական համակարգը վերականգնվեր՝ 2 անգամ 4 տարով (ոչ թե 5) նախագահի անձը սահմանափակելու պարտադիր պայմանով, կամ գոնե նման սահմանափակում մտցվեր վարչապետի թեկնածուի համար:
Կարդացեք նաև
8 տարին այն առավելագույն սահմանն է, որի դեպքում իշխողի իրականությունից կտրվելը չի դառնում վտանգավոր պետության համար: Հակառակ դեպքում այս դեգրատացիան անխուսափելիորեն անդրադառնալու է իշխանություն-հասարակություն հարաբերությունների որակի վրա»:
