Դիվանագիտական կապեր հաստատելուց ի վեր հայ-չինական հարաբերությունները շատ արագ զարգացել են: Հատկանշական է, որ 1990-ականների կեսերին, եզակի երկրներից էր, որ Հայաստանին մատակարարեց «Թայֆուն» հրթիռներ: Բացի դրանից, հետզհետե ամրապնդվեց ռազմական համագործակցությունը՝ հնարավորություն ընձեռելով հայաստանցիներին կրթություն ստանալ Չինաստանում: Հայաստանն իր հերթին արդյունավետ կերպով ճանաչել է Չինաստանի ընդարձակվող ազդեցությունը միջազգային հարաբերություններում:
Սակայն, Հայաստանի ներկա կառավարության որոշ գործողությունների հետեւանքում, այս գործընկերությունը ներկայիս որոշ չափով թուլացել է:
Հայաստանում կայացած իշխանափոխությունից հետո Երեւանը հետաքրքրություն չի ցուցաբերում այլեւս «Մեկ գոտի, մեկ ճանապարհ» մեգածրագրին եւ չի մասնակցում դրան, հայտնելով այդ նախագծի դեմ իր դիրքորոշումը: Իսկ այդ համարձակ ծրագիրը բացառիկ նշանակություն ունի Չինաստանի համար, եւ Պեկինը սերտորեն համագործակցում է հնարավոր բոլոր գործընկերների հետ:
Հայաստանը դեռեւս ձեւականորեն պահպանում է իր անդամակցությունը համարյա անգործունեության մատնված «Կրոնական Ազատության (ընդհանրական) Միությանը» (RFA), որը չպետք է շփոթել «Միջազգային կրոնական ազատության գագաթնաժողովի» (IRFS) հետ: Հիմնադրված Մ. Նահանգների նախկին պետքարտուղար Մայք Պոմպեոյի կողմից, որպես հակա-չինական մի նախաձեռնության, այդ միությունը ավելի քան չորս տարի է, ինչ «ննջում» է, բայց հակառակ դրան, Հայաստանը շարունակում է անդամակցել այդ ոչ պաշտոնական միությանը:
Կարդացեք նաև
Չինաստանի համար մի այլ կարեւոր խնդիր է Հայաստանի դիրքորոշումը Թայվանի նկատմամբ:
Ինչեւէ, մենք ականատես ենք լինում, թե ինչպես է Հայաստանն իր հարաբերությունները սառեցնում Պեկինի եւ Ռուսաստանի հետ, որպեսզի է՛լ ավելի սերտացնի հարաբերությունները Արեւմուտքի եւ Մ. Նահանգների հետ: Բայց խելամիտ կլիներ, եթե Հայաստանի կառավարության անդամները հասկանային, որ մեծ տերությունների մրցակցության պարագայում, փոքր պետությունների առաջնահերթ դերը պետք է լինի չխաղալ նրանց հակասությունների վրա, այլ փորձել ոտատակ չլինել նրանց աշխարհաքաղաքական պայքարում:
ՍՈՒՐԵՆ Ա. ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթում
