Ընտրություններից առաջ գործող իշխանության կողմից հայկական ինքնության, պատմական հիշողության դեմ ու նախնիների հիշատակի պղծմանն ուղղված քարոզչությունը նշանակում է, որ այդ իշխանությունն իրականում թքած ունի քաղաքացիների քվեի, ընտրությունների իրական արդյունքների վրա՝ վստահ լինելով, որ իշխանությունը ձևավորվելու է ոչ թե քաղաքացիների կամարտահայտությամբ, այլ աշխարհաքաղաքական ու տարածաշրջանային առևտրում, որտեղ այսօր տիրապետողը Թուրքիան է։
Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա իշխանության ներկայացուցիչների վերջին շրջանի ելույթներն իրականում ամբողջությամբ նախընտրական ելույթներ են, այն տարբերությամբ, որ դրանք ուղղված են ոչ թե հայկական լսարանին/ընտրազանգվածին, այլ ադրբեջանաթուրքական իսթեբլիշմենթին։ Նաև դա է պատճառը, որ Հայաստանի իշխանության վերնախավում այլևս չթաքցվող մրցավազք է սկսվել՝ «ում դեմքին ամենաշատը կթքի հայ հասարակությունը» նոմինացիայով։
Հաշվարկը պարզ է՝ այդ մրցավազքում հաղթողն ամենամեծ շանսերը կարող է ունենալ ադրբեջանաթուրքական հավանությանն արժանանալու հարցում։ Արցախին ու արցախահայերին ուղղված իր վերջին անբարոյական հայտարարություններով, Ալեն Սիմոնյանն ընդամենն ազդակ էր հղում, որ հակահայկականության հարցում ինքը կարող է գերազանցել անգամ Նիկոլ Փաշինյանին։
Հարություն Ավետիսյան
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այս համարում
