«Ապառաժ». 2020 թ.-ին Հադրութից տեղահանված, բազմամյա մանկավարժ Արինա Չաքմազյանը շարունակում է իր գործունեությունը Երևան քաղաքում։
—Տիկին Չաքմազյան, 2020-ին դուք զգացիք տեղահանված լինելու դառը զգացողությունը։ Հադրութն ընկավ, հադրութցիները սփռվեցին աշխարհով մեկ։ Ինչպե՞ս եք կարողացել հաղթահարել այդ արհավիրքը։
-Մի անգամ, դա 2020-ի սեպտեմբերից շատ առաջ էր, ՖԲ ընկերուհիներիցս մեկը հարցրել էր՝ Հադրութից այն կողմ աշխարհ կա՞։ Ինձ համար Հադրութից սկսվում ու Հադրութով վերջանում էր աշխարհը։ Երբեք չեմ մտածել ուրիշ տեղ ապրելու մասին։ Հադրութն օդի պես էր՝ շնչելիս չես զգում, բայց երբ չկա՝ խեղդվում ես։ Դե, ընդհանրապես ինչպես բոլոր հայրենիքները․․․
Դպրոցում էի աշխատում, կորոնայից հետո այնպես կարոտած էինք գնացել աշխատանքի, անքան երջանիկ էինք, որ կարող ենք ազատ շփվել, լիարժեք աշխատել․․․
Կարդացեք նաև
Երբեք չեմ մոռանա 27-ի առավոտը։ Ու դրան հաջորդող մղձավանջային գիշերներն ու ցերեկները․․․
Հիմա ավելի քիչ ենք հանդիպում իրար, բոլորս ցրվել ենք, ավելի շատ իրարից տեղեկանում ենք սոցցանցերի միջոցով։ Այստեղ չես էլ հասցնի, մի տեսակ ինքդ քո ժամանակի տերը չես, պիտի շարունակ վազքի մեջ լինես․․․
—Արցախցին նոր կարգավիճակ ունի, նա փախստական է․․․
-Երևի վերջիններից մեկն էի, որ դիմեցի այդ չարաբաստիկ վկայականի համար, հիմա բոլորի նման ես էլ փաստաթղթով փախստական եմ։ Բայց ես ինձ փախստական չեմ համարում, որովհետև ես իմ հայրենիքում եմ։
Մի բան գիտեմ, որ ոչ մեկի վրա հույս դնել պետք չէ։ Այստեղ գալուցս ի վեր մտածել եմ, որ պետք է ինչ-որ ձևով պահպանենք Հադրութի (այժմ նաև մնացած շրջանների) բարբառը։ Խելամիտ մի որոշմամբ գոնե կարողանան ըստ շրջանների մարդկանց հնարավորինս համախմբել մի վայրում։ Գոնե այն, ինչ մեզնից խլել հնարավոր չէ, պահպանենք։
Վստահ կասեմ՝ ես Հայաստանից դուրս ապրելու ցանկություն չունեմ։ Եթե դեռ ողջ ենք Արցախի կորստից հետո՝ մնացած բոլոր դժվարությունները դրա մոտ ամաչելու աստիճան չնչին են։
Կարինե ԲԱԽՇԻՅԱՆ
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
