Եթե որեւէ մեկը կիսում է կյանքի իմ ընկալումը, ես դա ուրախությամբ արձանագրում եմ՝ հաճելի է գիտակցել, որ մենակ դու չես այդպես մտածում: Բայց եթե կա հակառակ ընկալումը՝ դա չպիտի առաջացնի իմ զայրույթն ու ցասումը: Դրական զգացմունքներ արտահայտելը նորմալ է, բացասականի հարցում պետք չի շտապել:
Ինձ դուր է գալիս Հենրիխ Մխիթարյանի դիրքորոշումը, որը չցանկացավ հանդիպել Փաշինյանի հետ: Այդ անձնավորության հետ մեկ սենյակում գտնվելը ու նույն օդը շնչելը ինձ համար էլ ծանր կլիներ: Բայց դա չի նշանակում, որ Մխիթարյանին պետք է հակադրել մեր այն հրաշալի սպորտսմեններին, որոնք հանդիպել են վարչապետի հետ: Ինձ թվում է, սխալ է այդ մարզիկներին «ամոթանք տալը»՝ մարդկանց, որոնք մարզվում են, մեղմ ասած, ոչ իդեալական պայմաններում եւ, չնայած դրան, մեզ՝ հայերիս, հպարտության պահեր են պարգեւում:
Ոչ մի իշխանություն հավերժ չէ: Ի տարբերություն դրա՝ այն հետքը, որը մարդկանց սրտերում թողնում են հակառակություններն ու պառակտումները, շատ ավելի երկարատեւ ազդեցություն է թողնում հասարակության վրա: Ստեղծել սեփական սահմանափակ աշխարհը եւ ապրել այդ «ինֆորմացիոն փուչիկի» մեջ՝ դա այսօրվա շատ տարածված եւ շատ վտանգավոր միտումներից մեկն է:
Ընդ որում այդ «փուչիկները» կարող են առաջանալ ամենատարբեր առիթներով: Բոյկոտո՞ւմ եք 150 դրամ ուղեվարձը՝ լավ եք անում, ձեր իրավունքն է: Բայց մի՛ հարձակվեք այն մարդկանց վրա, որոնք չեն միանում բոյկոտին, մի՛ պիտակավորեք նրանց որպես «վախկոտ» կամ «վատ քաղաքացի»: Այդ «փուչիկներից» «հ/կ-ական ակտիվիզմի» հոտ է գալիս:
Կարդացեք նաև
Այդ «ակտիվիստներից» շատերն այսօր ՔՊ-ական պատգամավորներ են, իսկ եթե նույնիսկ պատգամավոր էլ չեն, քաղաքագետ-փորձագետ-հասարակական գործչի կարգավիճակով ամեն օր տարբեր եթերներում պաշտպանում են իշխանություններին: Բայց իմ ցանկությունն այն է, որ իշխանափոխությունից հետո անհանդուրժողականության, ոհմակային մտածողության վրա հիմնված այդ տեսակի «ակտիվիզմն» ընդհանրապես վերանա, ոչ թե «ՔՊ» ցուցանակը փոխվի մեկ ուրիշի:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
