Երեկ Վաշինգտոնում ՀՀ դեսպանատանը վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական անգամ դիմեց մանիպուլյացիաների՝ փորձելով Հայաստանի ազգային շահերը վերաիմաստավորելու քողի տակ արդարացնել իր պարտվողական մոտեցումը։ Նրա հռետորաբանությունը կարող է ոմանց համար պրագմատիկ թվալ, բայց դրա տակ թաքնված է պատմական ռեվիզիոնիզմի անհանգստացնող միտում, որը Հայաստանի երկարաժամկետ հեռանկարում վտանգում է անվտանգությունն ու ազգային ինքնությունը: Այս մասին ֆեյսբուքյան էջում գրել է Արցախի ժողովրդի հավաքական հայրենադարձության և հիմնարար այլ իրավունքների պաշտպանության հանձնախմբի աշխատանքները համակարգող, ՀՀ արտաքին գործերի նախկին նախարար Վարդան Օսկանյանը:
«Ազգային շահերը պետք է զարգանան՝ ի պատասխան աշխարհաքաղաքական իրողությունների, սակայն դրանք չեն կարող կառուցվել պատմական ճշմարտությունների ջնջման կամ խեղաթյուրման վրա։ Հայաստանի նման փոքր ու խոցելի երկրի համար պատմական հստակ ու անսասան նարատիվի պահպանումը պարզապես հպարտության առարկա չէ, այլ ռազմավարական անհրաժեշտություն», – նշում է Օսկանյանը:
Նրա խոսքով՝ 2020-ից հետո ստեղծված նոր իրականության ճանաչումը չի նշանակում պատմական փաստերից հրաժարում կամ ազգային ինքնության թուլացում։ Ըստ Օսկանյանի՝ Հայաստանը պետք է վերաիմաստավորի իր շահերը, ոչ թե վերաշարադրի իր պատմությունը, և որ ավելի կարևոր է, պետք է որոշի այդ շահերը հետապնդելու ամենաարդյունավետ, ոչ առճակատման միջոցները:
«Հայաստանի ազգային շահի հիմքում պետք է մնա նրա ինքնիշխանության և անվտանգության պահպանումը. սա պահանջում է ռազմական կարողությունների, հետախուզական գործողությունների ուժեղացում, ռազմավարական զսպման ապահովում և խելամիտ դիվանագիտություն:
Կարդացեք նաև
Անվտանգությունից և դիվանագիտությունից բացի Հայաստանի կառավարությունը պարտավոր է պահպանել և պնդել պատմական ճշմարտությունը, այլ ոչ թե շահարկել այն քաղաքական հարմարության համար: Փաշինյանի փորձերը՝ նսեմացնելու Հայաստանի պատմական պնդումները և վերանայելու պատմությունը՝ հաշվի առնելով արտաքին ճնշումները, չեն ծառայում ազգային շահերին, այլ խարխլում են դրանք», – շարունակում է Օսկանյանը:
Նախկին արտգործնախարարի համոզմամբ՝ Թուրքիայի հետ լարվածության թուլացումը չի պահանջում ժխտել, որ Հայոց ցեղասպանությունը տեղի է ունեցել. ավելի շուտ, Հայաստանը կարող է ասել, որ Թուրքիայի չճանաչումը խոչընդոտ չէ հարաբերությունների կարգավորմանը՝ միաժամանակ մեղմացնելով միջազգային ճանաչման իր ձգտումը։ Նմանապես, ըստ Օսկանյանի, Թուրքիայի հետ տարածքային խնդիրների լուծումը չի նշանակում վերացնել Արևմտյան Հայաստանի պատմական գոյությունը. դա պարզապես պահանջում է հաստատել, որ Հայաստանը տարածքային պահանջներ չունի։
«Փաշինյանը չի կարողանում հասկանալ, որ դիվանագիտությունը երկկողմանի ճանապարհ է. այն պահանջում է փոխադարձ ներգրավվածություն. Ադրբեջանի հանդեպ նրա հանդարտեցումը ոչ գնահատված է, ոչ արդյունավետ. դա ոչինչ չի անում փոխելու Բաքվի ագրեսիվ և էքսպանսիոնիստական դիրքորոշումը Հայաստանի նկատմամբ։ Նրա, այսպես կոչված, ռեալիզմը խորապես թերի է, բխում է անտեղյակությունից, աշխարհաքաղաքական իրողությունների հիմնարար թյուր ընկալումից և իր սեփական դիրքը պահպանելու վրա առաջնահերթ ուշադրություն դարձնելուց, ինչը Հայաստանն ավելի խոցելի է դարձնում հետագա սպառնալիքների նկատմամբ:
Ի վերջո, ազգային դիմացկունությունը կառուցված է ոչ թե ժխտման, այլ պատմական ճշմարտությունների ամուր ընկալման վրա՝ զուգորդված ռազմավարական հարմարվողականությամբ: Փաշինյանի մոտեցումը, որն առաջնահերթություն է տալիս կարճաժամկետ հանգստությանը, քան պատմական շարունակականությանը, վտանգավոր խաղ է. Հայաստանի գոյատևումն ու ինքնիշխանությունը կախված են ոչ թե պատմությունը վերաշարադրելուց, այլ նրանից դասեր քաղելուց՝ իր անցյալը որպես լծակ օգտագործելով ամրապնդել ապագան, այլ ոչ թե թույլ տալ արտաքին ճնշումներին թելադրել նրա ազգային նարատիվը», – նշում է Վարդան Օսկանյանը:
