Հայ ժողովուրդի պահանջատիրական կամքը կը մնայ աներեր, անտեսելով որեւէ քաղաքական «ճարպիկութիւն»․ «Ազատ օր»

Ազ­գո­վին կը պատ­րաս­տո­ւինք 2025-ին նշել ­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան 110-ա­մեա­կը, հայ ժո­ղո­վուր­դին հա­մար ճա­կա­տագրական ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի մը հո­լո­վոյ­թին մէջ։ Աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան ներ­կայ ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը մեզ կը յու­շեն նաեւ ան­ցեա­լի ա­հա­ւոր ա­լե­կո­ծում­նե­րը, ո­րոնք յատկան­շե­ցին ազ­գի ող­բեր­գա­կան եր­թը 20-րդ ­դա­րու ա­ռա­ջին տա­րի­նե­րուն, երբ հայ տար­րը ամ­բող­ջու­թեամբ բնաջն­ջո­ւե­ցաւ ու ար­մա­տա­խիլ եղաւ իր օր­րան­նե­րէն, ա­պա զի­ջեց իր փխրուն ան­կա­խու­թիւ­նը։

­Հայ­րե­նի աշ­խար­հին վրայ պար­տադ­րո­ւած այ­սօ­րո­ւան ի­րա­վի­ճա­կը շա­րու­նա­կու­թիւ­նը կը կազ­մէ ան­ցեա­լի ող­բեր­գու­թեան, երբ Ար­ցա­խը լիո­վին հա­յա­թա­փո­ւած է ու հայ­րե­նի­քի ամ­բող­ջա­կա­նու­թիւ­նը խնդրոյ ա­ռար­կայ կը դառ­նայ նոյն ցե­ղաս­պան թշնա­միին կող­մէ։ Այս ան­գամ եւս, հա­յոց պե­տու­թեան բախ­տը են­թա­կայ դար­ձած է մե­ծա­պե­տա­կան ու­ժե­րու հա­շիւ­նե­րուն, ո­րոնք ան­ցեա­լի դառ­նա­ղէտ պատ­մու­թեան կրկնու­թեան ստուե­րին տակ, տեղ կու տան թուրք-ատր­պէյ­ճա­նա­կան նո­ւա­ճո­ղա­կան ա­խոր­ժակ­նե­րուն։

­Սա մե­տա­ղին մէկ ե­րեսն է։ ­Միւ­սը կը գտնո­ւի ­Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան թա­տե­րա­բե­մին վրայ։ Այ­լեւս քա­ղա­քա­կան բա­նա­վէ­ճի կա­րի­քը չկայ հասկ­նա­լու, թէ այ­սօ­րո­ւան իշ­խա­նա­ւոր­նե­րը ան­կա­րող դար­ձած են դոյզն իսկ ազ­գա­յին խօսք ար­տա­սա­նե­լու հա­յու­թեան առ­ջեւ, որ պի­տի սպասէր հա­մախմ­բո­ւա­ծու­թեան եւ միաս­նա­կա­նու­թեան ա­լի­քը պա­րու­րած ըլ­լար պա­տե­րազ­մէն ետք պար­տուո­ղա­կան ու ան­յոյս վի­ճա­կէն դուրս գա­լու ձգտու­մը։

Ընդ­հա­կա­ռա­կը, ­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան նշման ներ­կայ հանգ­րո­ւա­նի սե­մին հաս­նե­լէն ա­ռաջ, սկսեալ թիւ մէկ իշ­խա­նա­ւո­րէն, ­Հա­յաս­տա­նի պետա­կան այ­րե­րը մրցակ­ցու­թեան ե­լած են տկա­րաց­նե­լու հա­մա­հայ­կա­կան ձգտում­նե­րու զի­նա­նո­ցը եւ ստո­րա­դա­սե­լու ա­նոնց նշա­նա­կու­թիւ­նը։

Կարդացեք նաև

Ցեղասպանության ժխտումը կամ մեր իրավունքներից հրաժարումը որևէ պարագայում չի կարող երաշխավորել խաղաղություն և կանխել նոր ցեղասպանությունների վտանգը․ Էդմոն Մարուքյան

• 22:00 25.01.2025

«Մենք ցեղասպանության պատմությանն էլ պետք է վերադառնանք, պետք է հասկանանք՝ լավ, ի՞նչ է տեղի ունեցել, ինչո՞ւ է տեղի ունեցել, ո՞նց է, որ 1939 թվին հայոց ցեղասպանության օրակարգ չի եղել եւ ո՞նց է, որ 1950 թվին հայոց ցեղասպանության օրակարգ հայտնվել է». Նիկոլ Փաշինյան

• 16:31 25.01.2025

Ցեղասպանությունը ժխտող Թուրքիայի լոբբիստը պետք է իր վաստակած գումարը նվիրաբերի հայերին

• 23:55 21.01.2025

Այ­սօ­րո­ւան իշ­խա­նա­ւոր­նե­րը լծո­ւած են բա­ռա­խա­ղա­յին ար­շա­ւի մը, որ կը մի­տի խե­ղա­թիւ­րել հա­մազ­գա­յին մեր ար­ժէք­նե­րը, ո­րոնք մարմնաւորո­ւած կը մնան ­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան հա­տուց­ման եւ մեր ան­ժա­ման­ցե­լի ի­րա­ւունք­նե­րու տի­րաց­ման մէջ։

Ար­դէն, ­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100-ա­մեա­կի հանգ­րո­ւա­նին, ­Հա­մա­հայ­կա­կան հռչա­կա­գի­րը կու գար ամ­րապնդե­լու այն սե­ւե­ռում­նե­րը, ո­րոնք ար­դա­րօ­րէն կը մնան իւ­րա­քան­չիւր հա­յու գի­տակ­ցու­թեան մէջ։ Հռ­չա­կա­գի­րը կը շա­րու­նա­կէ պա­հել իր զօ­րեղ հնչե­ղու­թի­նը, որ­պէս միաս­նա­կան բա­նա­ձեւ՝ հա­յու ճա­կա­տա­գի­րը սե­փա­կան ու­ժե­րով ճշդե­լու հրա­մա­յա­կա­նին։
­Փո­խա­րէն, այ­սօ­րո­ւան իշ­խա­նա­ւոր խում­բը, փո­խա­նակ ժո­ղո­վուր­դի մը ար­դար իղ­ձե­րու ար­տա­յայ­տի­չը ըլ­լա­լու դե­րին մէջ սահ­մա­նէ իր գոյութիւ­նը, ա­մէն գնով յա­ռաջ կը տա­նի հայ ժո­ղո­վուր­դի պատ­մա­կան եւ քա­ղա­քա­կան ար­ժէք­նե­րուն տկա­րա­ցու­մը։

Ս­կիզ­բը ե­ղաւ Ա­րա­րա­տի ու Ա­րա­գա­ծի մի­ջեւ ե­րե­ւա­կա­յա­կան պատ­նէշ­ներ կանգ­նեց­նե­լով, յե­տոյ փորձ ե­ղաւ «պատ­մա­կան» եւ «ի­րա­կան» ­Հայաստա­նի զա­նա­զա­նու­թեան մէջ ի­մաս­տազր­կե­լու ա­ռա­ջի­նին խոր­հուր­դը, իսկ ա­մէ­նէն նող­կա­լի տե­սա­կէտ­նե­րը հնչե­ցին ­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան զո­հե­րու թո­ւագր­ման եւ ա­նուն-մա­կա­նու­նով փաս­տե­լու ան­հե­թեթ ա­ռա­ջար­կին մէջ։
Իշ­խա­նա­ւոր խա­ւը եւ ա­նոնց բան­բեր­նե­րը լիո­վին ան­տե­ղեակ ու ան­կա­րող կը շա­րու­նա­կեն մնալ «­Ցե­ղաս­պա­նու­թիւն» եզ­րը ճշգրիտ մեկ­նա­բա­նե­լուն մէջ։ Ա­նոնք նոյ­նիսկ ան­գի­տակ կը յա­մա­ռին ըլ­լալ մի­ջազ­գա­յին ո­րո­շում­նե­րու ո­գիէն եւ ա­նոնց տէր կանգ­նե­լու ի­րա­ւուն­քէն։ Ո՞ր մէկ յօ­դո­ւա­ծին կամ բա­նա­ձե­ւին մէջ սահ­մա­նում­ներ դրուած կ­՚ըլ­լան ազ­գի մը կամ ցե­ղի մը դէմ ցե­ղաս­պա­նու­թեան ո­ճի­րը բնո­րո­շե­լուն մէջ։

Որ­քա՜ն ան­հե­թեթ ու ա­պա­կողմ­նո­րոշ վար­կած մըն է ցան­կագ­րու­մի ա­ռա­ջար­կը, որ միայն ջուր կը լեց­նէ ցե­ղաս­պան կող­մի ջա­ղաց­քին՝ ­Թուր­քիոյ պե­տա­կան պնդում­նե­րուն, ամ­բող­ջու­թեամբ խե­ղա­թիւ­րե­լու պատ­մա­կան ի­րո­ղու­թիւ­նը եւ մեր­ժե­լով մեր­ժե­լու հայ ժո­ղո­վուր­դի բնաջն­ջու­մը։ ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան ո­ճի­րը թի­ւե­րու խաղ չի կրնար ըլ­լալ, ոչ ալ քա­նի մը տաս­նեակ հա­զար զո­հե­րու ա­ռա­ւել կամ պա­կաս՝ այս­պէս կար­ծո­ւած «թո­ւագ­րու­մը» կրնայ զօ­րաց­նել կամ տկա­րաց­նել ­Թուր­քիոյ ամ­բող­ջա­կան պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւ­նը հա­յու­թեան հա­մա­տա­րած սպան­դին դի­մաց։

Ի զուր կը փոր­ձէ ա­պա­կող­նո­րո­շու­մի վտան­գա­ւոր խա­ղին մէջ մտած այ­սօ­րո­ւան իշ­խա­նա­կան խա­ւը, կար­ծե­ցեալ «խա­ղա­ղու­թեան պայ­մա­նա­գիր»-ին վրայ միայն յոյս դնե­լով, հա­յու ո­գե­կան եւ ի­մա­ցա­կան աշ­խար­հէն դուրս քշել ա­նոր պատ­մա­կան ան­ցեա­լը եւ ա­նա­ռար­կե­լի ի­րա­ւունք­նե­րը։

­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան հե­տե­ւան­քով սփիւռ­քա­ծին հա­յու, բայց նաեւ պատ­մա­կան ­Հա­յաս­տա­նի հպարտ շա­ռա­ւի­ղը հան­դի­սա­ցող հայ­րե­նի բնա­կի­չի ո­գիին մէջ տեղ չեն գտներ ա­պա­կողմ­նո­րո­շիչ փոր­ձար­կում­ներ։ ­Հայ ժո­ղո­վուր­դի պա­հան­ջա­տի­րա­կան կամ­քը կը մնայ ա­նե­րեր, ան­տե­սե­լով ո­րե­ւէ քա­ղա­քա­կան «ճար­պի­կու­թիւն»՝ նուաս­տաց­նե­լու հա­մա­հայ­կա­կան իղ­ձե­րը։ Ս­պա­սում­ներ՝ ո­րոնց ար­տա­յայ­տի­չը նախ եւ ա­ռաջ պար­տի ըլ­լալ պե­տու­թեան ղե­կա­վա­րու­թիւ­նը, խի­զախ կե­ցո­ւած­քի մը մէջ ամ­փո­փե­լով հա­յու­թեան միաս­նա­կան ձայ­նը։

­Հոդվածն ամբոջությամբ՝ «Ազատ օր» օրաթերթի այս համարում