Գրիգորի Գորինի «Տիլ» պիեսի Լենկոմի թատրոնի բեմականացման մեջ, երբ թագավորը որոշում է այրել Կլաասին դանդաղ կրակի վրա, շուրջը հավաքվածների միջից դուրս է գալիս հարբեցողի տեսքով մի մարդ եւ բղավում է՝ «Ես դեմ եմ, պահանջում եմ այրել արագ կրակի վրա»: Պալատականն իսկույն դիմում է թագավորին՝ «Ժողովուրդն ընդվզում է», եւ թագավորը փոխում է իր որոշումը՝ «ժողովրդի ցանկությանը» համապատասխան:
Հայաստանի «ԵՄ-ական արկածներն» ինձ հիշեցնում են այդ դրվագը: Սկզբից իշխանությունը պալատական կուսակցությունների միջոցով նախաձեռնում է ԵՄ մտնելու ստորագրահավաք, կառավարությունը հավանություն է տալիս համապատասխան օրինագծին: ՔՊ-ականներն էլ, բնականաբար, այդ օրինագծին կողմ կքվեարկեն:
Բայց Ռուսաստանի ղեկավարների հետ շփումներում այդ ամբողջ գործընթացը նախաձեռնած իշխանության ներկայացուցիչներն ասում են. «Հանգստացեք, ընկեր Պուտին, ընկեր Լավրով, մենք ոչ մի ԵՄ չենք պատրաստվում մտնել, մնալու ենք ԵԱՏՄ-ում: Պարզապես ժողովուրդն է մեզնից պահանջել, հո մենք ժողովրդի ցանկություններին դեմ չե՞նք գնա»:
Այդպիսով, «ժողովրդի ցանկությունն» արձանագրող օրինագիծը ոչ մի իրավական նշանակություն չի ունենա: Բայց, մյուս կողմից, հնարավորություն կլինի ում որ պետք է ցույց տալու՝ «տեսեք-տեսեք, մենք գնում ենք Եվրոպա»: Կարծում եմ, չկա ավելի հմուտ հնարք՝ եվրոպական ինտեգրացիան վարկաբեկելու համար:
Կարդացեք նաև
Ընդհանրապես, ցանկությունների մասին խոսելը զուտ քարոզչության ոլորտից է: Իշխանության ներկայացուցիչները գրեթե ամեն օր ասում են, որ նախորդ բոլոր նախագահները «ցանկանում էին» հանձնել Արցախը: Այդ «ցանկություններն» արձանագրող որեւէ փաստաթուղթ չկա՝ լիներ, վաղուց կհրապարակեին: Փոխարենը «Ազատություն» ռադիոկայանի շնորհիվ մեզ հայտնի դարձած ԱՄՆ Պետդեպի գաղտնազերծված փաստաթղթերը մանրամասնորեն մեզ պատմում են այն մասին, որ Տեր-Պետրոսյանը 1997 թվականին նման ցանկություն չուներ՝ չնայած նրան աջից-ձախից դրանում մեղադրում էին եւ շարունակում են մեղադրել: Չեմ կասկածում, որ ժամանակի ընթացքում կգաղտնազերծվեն ավելի ուշ շրջանի փաստաթղթերը:
Ինչի համար են այդ «ցանկությունների» մասին խոսակցությունները, պարզ է: Նախկինները «ցանկանում էին», ներկաները հանձնել են: Փորձ է արվում այդ ակնհայտ փաստը շրջանցել:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
