Բազմիցս եմ ասել, որ ընդդիմությունը չի աշխատում, չի աշխատել, իր մեջ լուրջ հակասություններ ունի, ու խոսքս ամենևին Սերժ Սարգսյան- Ռոբերտ Քոչարյան ակնհայտ հակասությունների մասին չէ, այլ հենց նույն Հայաստան դաշինքի ներսի մասին է և լրջության:
Ուրեմն սկզբից գալիս էին, գնում էին պատվիրակությունների հետ, հետո բողոքում էին, որ ես իրենց չեմ ընդգրկում պատվիրակությունների կազմում, հետո էլի մեկ-երկու անգամ եկան, հետո նորից սկսեցին հրաժարվել, հետո աղմուկ-աղաղակ բարձրացրին, որ չեմ տանում օրինակ՝ Կանադա այցի, հետո գնում են, բողոքում են եթերով, որ իրենք երկու օրով էին ուզում գալ, չտարա: Հիմա հրավիրում եմ պատգամավորներին, սկզբից այո են ասում, հետո՝ ոչ, ասեցի գրեք, թող գրավոր մերժեն, հետո մոտեցա խմբակցության ղեկավարին, Սեյրան Օհանյանին ասում եմ, եթե չեք գալու, ասեք այլևս թուղթ չկեղտոտեմ, իմանամ դիրքորոշում է, ասաց՝ ինձ գրեք: Գրել եմ, պատասխանել է, որ իմ դիրքորոշման պատճառով չեն գալիս այցի ինձ հետ:
4 տարի անց, պատկերացնո՞ւմ եք:
Սա լո՞ւրջ է, ժողովուրդ, սա ազգային կուսակցության, կամ գեներալի, կամ քաղաքական գործչի պատասխան և գործելաո՞ճ է:
Կարդացեք նաև
Սա՞ է այն օրակարգը, որով իրենք եկել են դահլիճ:
Կամ իմ դիրքորոշումն ի՞նչ կապ ունի իրենց աշխատանքի հետ, կամ բա դահլիճ ո՞նց են գալիս՝ իմ դիրքորոշմանը ծանոթ լինելով:
Կներեք, բայց ավելի անլուրջ և ոչ մի բանի մասին ընդդիմություն Հայաստանի Հանրապետության խորհրդարանի պատմության մեջ չի եղել:
Հ.Գ. Ի դեպ նմանատիպ մի պատճառաբանությամբ Ադրբեջանի խորհրդարանի նախագահը հրաժարվեց ինձ հետ հերթական նախատեսված հանդիպումից:
ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Ալեն Սիմոնյան
