Կարծում եմ, իմ հրապարակումներին հետեւողները կհաստատեն, որ ես մշտապես կողմնակից եմ եղել հանրային խոսքում զսպվածության եւ կոռեկտության: Սկսած այն ժամանակներից, երբ 90-ականների կեսերին «Հնչակ Հայաստանի» թերթի խմբագիր եւ գործնականում միակ հեղինակ՝ հանգուցյալ Եղիա Նաճարյանը հայհոյանքներ էր գրում Տեր-Պետրոսյանի ընդդիմախոսների հասցեին:
Ինձ համար այնքան կարեւոր չէ, թե ում է պաշտպանում կամ ում վրա է հարձակվում հայհոյանքների հեղինակը, որքան այն, թե ինչպես է նա արտահայտում իր մտքերը: Որովհետեւ այդ գրելաոճը կամ խոսելաոճն է ստեղծում հասարակական մթնոլորտ, որը նպաստում է ատելությանն ու թշնամանքին: Իսկ դա ա/ թուլացնում է հասարակությունն ու պետությունը (ինչին մենք այսօր ներկա ենք), բ/ կարող է հանգեցնել բռնությունների:
Սոցցանցերը, բնականաբար, «բացեցին հայհոյախոսների լեզուն»: Անձամբ ես դրա հետ եմ առնչվում ամեն օր: Ինձ հայհոյում են հիմնականում նիկոլականները, երբեմն նաեւ՝ քոչարյանականները: Ենթադրում եմ, որ կան մարդիկ, որոնց «մեկնաբանողների» (իրականում՝ «հայհոյաբանողների») տոկոսային հարաբերությունը հակառակն է:
Ավելի ծանր դեպք է, երբ զազրախոսը ներազգային թշնամանք է սերմանում եւ, մասնավորապես, ներկա իշխանությանը պաշտպանելու համար անպատվում է արցախցիներին: Եվ Քննչական կոմիտեն նրա դեմ վարույթ չի սկսում, ինչպես որ հակառակ դեպքերում է լինում: Ավելին՝ իշխանությունը նրա թեկնածությունն առաջադրում է որպես Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամ: Այսինքն՝ նա պետք է հետեւի դատավորների բարեվարքությանը:
Կարդացեք նաև
Այդ դեպքին չէի անդրադառնա, եթե նման մարդու առաջադրումով եւս մեկ անգամ ի հայտ չգար այն, ինչ ինձ համար վաղուց պարզ է. ներազգային թշնամանքը խրախուսվում է եւ հովանավորվում է Հայաստանի ներկայիս իշխանությունների կողմից: Դա ոչ թե նյարդերին չտիրապետող կամ գուցե ալկոհոլի ազդեցության տակ գտնվող մարդու ինքնադրսեւորման եղանակ է, այլ մտածված քաղաքականություն, որն ուղղված է Արցախն ու արցախցիներին վարկաբեկելուն: Նպատակները հայտնի են՝ չկրկնեմ այն, ինչ-որ բազմիցս ասվել է: Իհարկե, կա նաեւ «գեղագիտական հայացքների» ներդաշնակություն՝ ինչպիսին «շեֆն» է, այդպիսին էլ նրա «ադեպտը»:
…Կարեն Անդրեասյանը նույնպես, երբ ԲԴԽ նախագահի պաշտոնն էր զբաղեցնում, սոցցանցերում նիկոլական, ՔՊ-ական մտքեր էր արտահայտում, ինչն, իմ կարծիքով, հակասում էր այդ կարգավիճակին: Բայց, հանուն արդարության, նա անում էր դա նորմալ, քաղաքակիրթ բառապաշարով: Մինչեւ չգա վերջինը, չի հիշվի առաջինը:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ե՞րբ են քոչարյանականները Ձեզ հայհոյում։ Մեկ մեկ իրեց օրինակներն էլ բերեք։
Սայաթ Շիրինյան
Իսկ «նորմալ, քաղաքակիրթ բառապաշարով» արտայայտուող՝ անմարդկային կեցուածքները, հրէշային միտքերը, աւելի լա՞ւ են, նախընտրելի՞ են, քան, որոշ կոպտութեամբ կամ անկրթութեամբ գրուած կամ ըսուած՝ ճիշդ բաներ…
Այս խօսքս այստեղ իրապէս ոեւէ մէկուն մասին չէ: Այլ համայն աշխարհին մասին: Արդարեւ, սա համաշխարհային իրականութիւն մըն է, զորս կը կարդանք կամ կ’ունկնդրենք, բառացիօրէն՝ ամէն որ, ամէն տեղ:
Եթէ ըսուածին խորքը՝ ճիշդ է, իրաւացի ու արդարացի է, կարելի եղածին չափ մօտ է ճշմարտութեան, ապա ոճային սայթաքումները հեշտ է անտեսելը: Նոյնիսկ դրանք երբեմն հարկաւոր են…
Իսկ եթէ արտայայտութեան խորքային բովանդակութիւնը յիմարութիւն մըն է, կամ ուղղակի անգոյ է, չկայ, թող անձը իր ուզածին չափ հայհոյէ: Դա էլ թող լինի արտայայտութեան ազատութիւն: Որու դարմանը, ի հարկին, գրաւոր անիմաստ պոռթկումներու պարագային՝ չկարդալու ազատութիւնն է: Բանաւոր էշութիւններու պարագային ալ, հնարաւոր է պարզապէս… հեռանալ:
Ի դէպ, ահաւոր գռեհիկ ոճով, բացառիկ ու հանճարեղ գրագէտներ կան: Հին եւ արդի ժամանակներու:
Մ. Հայդուկ Շամլեան
Յ.Գ. Արտայայտութեան ազատութեան առումով, այս թերթի գրաքննութեան աստիճանը շատ աւելի նուազ է, քան թէ եւրոպական կամ գանատական – բոլոր – թերթերունը: Միայն Ամերիկեան որոշ թերթեր կան, ուր կարելի է աւելի ազատօրէն արտայայտուիլ:
Ի դէպ, իմ Դիմատետրի էջս փակեցին: