Շուտով լույս կտեսնի «44. պարտություն. 2020-ի արցախյան պատերազմը՝ իրողություններ եւ հետեւանքներ» վերնագրով ժողովածուն: Գրքի վրա աշխատել են փիլիսոփայական գիտությունների դոկտոր Աշոտ Ոսկանյանը, Շվեյցարիայում բնակվող պրոֆեսոր, պատմաբան Վիգեն Չիթերյանը, իմ գործընկերներ Կարեն Հարությունյանը, Մկրտիչ Կարապետյանը եւ Հայկ Հովհաննիսյանը: Առավել մանրամասն այդ գրքին ես կանդրադառնամ հաջորդ շաբաթ: Սակայն հիմա ցանկանում եմ ուշադրություն դարձնել մի հանգամանքի վրա, որին անդրադառնում է Աշոտ Ոսկանյանը, եւ որը հիմա հրատապ է:
Նրա հոդվածի վերնագիրն է՝ «Ռազմական պարտությո՞ւն, թե՞ Հայաստանի համատարած ճգնաժամ», որի նպատակն է ռազմական պարտության հետնախորքում ցույց տալ «ողջ հայաստանյան հասարակության տապալումը՝ նրա անկասկած և անվերապահ ֆիասկոն»:
Հոդվածում, մասնավորապես, խոսվում է այն մասին, որ 2018 թվականից հետո Ստեփանակերտի եւ Երեւանի միջեւ խորը կասկածամտություն առաջացավ: Դրանից առաջ վստահությունը հիմնված էր «ոչ այնքան ինստիտուցիոնալ գործիքակազմի, որքան անհատական առնչությունների և վստահության վրա»: Ինստիտուցիոնալ եւ անհատական կապերի խզումը բերեց ի վերջո ՀՀ-ի՝ Արցախից հրաժարվելուն: Հրաժարումը հանգեցրեց Արցախն Ադրբեջանի կազմում ճանաչելուն:
Հրաժարումը, ըստ Ոսկանյանի, «կապված է այն ցուցադրական անտարբերության հետ, որով Հայաստանի իշխանությունները մինչ օրս էլ վերաբերվում են Ադրբեջանի բանտերում պահվող արցախյան ղեկավարության ճակատագրին՝ նույնիսկ ձևական քաղաքավարական մտահոգություն չարտահայտելով այդ կապակցությամբ»:
Կարդացեք նաև
Այդ նկատառումն, ինձ թվում է, այսօր առավել արդիական է: «Ցուցադրական անտարբերությունը», ես կասեի անգամ՝ բացահայտ թշնամական վերաբերմունքն այդ մարդկանց նկատմամբ, չի տեղավորվում որեւէ քաղաքական, իրավական կամ մարդկային սահմանների մեջ: Ռուբեն Վարդանյանը վերջերս կարողացավ հանրությանը ներկայացնել, թե ինչ «քրեական գործ» է թխել Ադրբեջանը, եւ ինչ «դատավարություն» է այդ երկիրը պատրաստում: Հայաստանի իշխանությունները, տարված իրենց մանր քաղաքական վրեժխնդրությամբ, բացարձակապես ոչինչ չունեն ասելու ՀՀ քաղաքացու դեմ հարուցված այդ «գործի» եւ «դատավարության» մասին:
Իրավիճակը սոսկալի է մի քանի առումով: Նախ՝ Փաշինյանը եւ նրա թիմը բացարձակապես մտահոգված չեն Հայաստան պետության միջազգային վարկով, արժանապատվությամբ: Ծանրագույն պայմաններում գտնվող Վարդանյանը դրա մասին ավելի շատ է մտածում:
Բայց կա ավելի սարսափելի երեւույթ: Մի խումբ իշխանական քարոզիչներ նույնիսկ հիմա, այս վիճակում, երկրորդելով իրենց «շեֆին», հարց են տալիս՝ «ո՞վ է Վարդանյանին գործուղել Արցախ»՝ դրանով իսկ շարունակելով բորբոքել նրա նկատմամբ ատելությունը:
Իսկ նիկոլական հսկայածավալ զանգվածի ներկայացուցիչները («հասարակ ժողովուրդը») շարունակում է խոսել «թաթար Ռուբո» եզրույթով:
«Հասարակության ֆիասկոն» հենց դա է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
