ԱԺ պատգամավոր Թագուհի Ղազարյանը ֆեյսբուքյան գրառումը
«Ընտանեկան փոդքաստի» երկրորդ թողարկման ժամանակ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը անդրադառնում է 2018-2019 թվականներին իր և առաջին տիկնոջ խաղաղության խոսույթներին, որոնց նկատմամբ ագրեսիվ արձագանքը ստիպել է ինչ-որ պահի հետքայլ անել։
Սա շատ կարևոր և ուշագրավ դրվագ է, որի մասին երկար եմ մտածել․ ինչո՞ւ մենք՝ խաղաղության խոսնակներս, «դուրս թռանք ռելսերից», ինչպես ասում է վարչապետը։ Պատերազմից հետո հաճախ է մեր հասցեին հնչել քննադատություն, թե ինչու ժամանակին՝ նախքան պատերազմը, առաջ չենք մղել խաղաղության օրակարգը։
Ուզում եմ այստեղ երկու հղում տեղադրել․ 2019 թվականի մարտի 19-ի ասուլիսին վարչապետը պայմանական հայ օգտատեր Վազգենին և պայմանական ադրբեջանցի օգտատեր Ալիին հորդորում էր դադարեցնել միմյանց հայհոյելը և քննարկել իրավիճակը․ սա խաղաղության կոչ էր։
Կարդացեք նաև
2018 թվականի հուլիսին՝ հեղափոխությունից գրեթե անմիջապես հետո առաջին տիկին Աննա Հակոբյանը սկսեց խաղաղության արշավը , խաղաղության արշավի հռչակագիրը հրավիրում էր միավորվել օրակարգի շուրջ։ Արշավին միացավ միայն 790 անհատ և 17 կազմակերպություն։
Այն ժամանակ այս օրակարգը օստրակիզմի էր ենթարկվում բոլոր կողմերից․ ամենառազմատենչները մեղադրում էին առաջին տիկնոջը խաղաղության քարոզի, ամենառադիկալ խաղաղատենչները՝ կամուֆլյաժով լուսանկարների համար։
«Հիմա շատ վճռական և կարևոր պահ է», – արձանագրում է վարչապետը։ Մեզ կարողանալո՞ւ են շեղել մեր վճռականությունից։ Սա է հարցը, որին պետք է բոլորս պատասխանենք, որովհետև «ճանաչել միմյանց և չատել չի նշանակում թուլանալ և պարտվել», որովհետև «խաղաղություն հաստատում են նրանք, ովքեր հանդգնում են դրա մասին երազել, ուժ են գտնում այն համատեղ իրագործել», որովհետև «խաղաղությունը հնարավոր է այնտեղ, որտեղ դրան հավատում են»:
