Արտաքին օժանդակութիւնն ու Հայաստանի հանդէպ շարունակական ագրեսիան, Հայաստանի իբրեւ թշնամու դէմ պայքարը այն հանգամանքներն են, որոնք առաջնային հիմք են հանդիսանում Ալիեւի իշխանութեան պահպանման համար, եւ հենց դա է պատճառներից մէկը, որ հարեւան երկրի բռնապետը, նոյնիսկ Հայաստանի իշխանութիւնների զիջողական քաղաքականութեան արդիւնքում, հրաժարւում է այսպէս կոչուած խաղաղութեան պայմանագրի ստորագրումից՝ շարունակ նորանոր եւ անիրագործելի պահանջներ առաջադրելով։ Խաղաղութեան պայմաններում Ալիեւի՝ յաղթող նախագահի կերպարը, կարող է այլեւս «պահանջուած» չլինել։ Ուստի Ապշերոնեան բռնապետին Հայաստանը պէտք է իբրեւ թշնամի, սեփական իշխանութեան պահպանման համար։ Վստահ՝ Ալիեւը տեղեակ է, որ 1945 թ․ Յուլիսին, բրիտանական հասարակութիւնը մերժեց անգամ պատմութեան ամենալեգենդար գործիչներից մէկին՝ Ուինսթոն Չերչիլին, ով անուրանալի վաստակ ունէր Երկրորդ աշխարհամարտի յաղթանակի եւ բրիտանական թագաւորութեան պաշտպանութեան գործում, իսկ Չերչիլն ու Ալիեւը մեղմ ասած համեմատութեան աղերս անգամ չունեն։
Ալիեւը իշխանութիւնը ամրացնող երկու գործօններից նուազագոյնը մէկը թուլացնելը Հայաստանը կարող է։ Ուժեղ Հայաստանը, հարկ եղած դէպքում Ատրպէյճանական ագրեսիային արժանի հարուած հասցնելու ընդունակ Հայաստանը Ատրպէյճանական ներքին լսարանի համար կարող է կոտրել Ալիեւի, յաղթող նախագահի կերպարը։ Մանաւանդ, որ Ատրպէյճանական հասարակութեան քիչ թէ շատ մտածող շերտերը լաւատեղեակ են, թէ միջազգային ինչ ներգրաւման պայմաններում Ատրպէյճանը կարողացաւ յաղթել պատերազմը։ Յատկանշական է, որ վերջերս թուրքական ներգրաւման պայմաններում Ղարաբաղեան երկրորդ պատերազմի յաղթանակի մասին խօսում են թուրքական պետութեան բարձրագոյն պաշտօնեաները, այդ թւում նախագահ Էրտողանը։ Մի բան, որին անմիջապէս յաջորդեց Ատրպէյճանական ջղաձիգ հակազդեցութիւնը։
Ալիեւի իշխանութիւնը պահող հիմնական գործօնը՝ միջազգային կոնսենսուսը նոյնպէս, ինչպէս վերը նշեցինք խիստ ժամանակաւոր եւ երկարաժամկէտ կտրուածքում անկայուն երեւոյթ է, մանաւանդ այն պարագայում, երբ Արեւմտեան աշխարհի այնպիսիի առանցքային դերակատարներ ինչպիսիք Միացեալ Նահանգները, Եւրոպական միութիւնը, Եւրոպական խորհուրդը, Գանատան, Ֆրանսան եւ այլն վերջին ամիսներին պարբերաբար բարձրաձայնում են Ատրպէյճանում մարդու իրաւունքների խայտառակ վիճակի եւ հակաժողովրդավարական վերը յիշատակուած դրսեւորումների մասին՝ կարծես թէ պարարտ հող նախապատրաստելով ապագայի զարգացումների համար։
Ստեղծուած իրավիճակում Հայաստանը, չթերագնահատելով եւ կառավարելով ներկայ մարտահրաւէրները, միաժամանակ առանց չարդարացուած զգուշաւորութեան, պէտք է պատրաստ լինի ապագայ զարգացումներին։
Կարդացեք նաև
ԳԷՈՐԳ ՂՈՒԿԱՍԵԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայրենիք» շաբաթաթերթում
