Տիգրան Ավինյանի ներողությունը՝ իր հոր ամբարտավան կեցվածքի համար, անշուշտ, խոսում է այն մասին, որ նա ավելի ճկուն միտք եւ ավելի լավ «շփման հմտություններ» ունի, քան Ալեն Սիմոնյանը: (Եթե այդ հմտություններն առավել մշակված լինեին, ապա նա Մարությանի հետ բանավեճում լրատվամիջոցներին «աղբակույտ» չէր անվանի): Բայց այդ ներողությունը չի փոխում խնդրի էությունը:
Քաղաքապետի հայրն, այո, պարզ մարդ է եւ անհրաժեշտություն չունի ձեւեր թափելու («սիրում եմ բոլորիդ, հպարտանում եմ ձեզանով») եւ ասում է այն, ինչ մտածում է: Իսկ նրա ասածը լակմուսի թղթի նման ցույց է տալիս, թե ինչպես են նրանք՝ իշխանավորներն ու հարուստները, վերաբերվում մեզ՝ ոչ իշխանավորներին եւ ոչ հարուստներին:
Հայաստանի նման երկրում հարստությունից եւ իշխանությունից «հաբռգելը» եւ իրենց «էլիտար» միջավայրից դուրս մարդկանց արհամարհելը, նվաստացնելը, մարդատեղ չդնելը մեկից մեկ է: Վստահ եմ, որ իրենց նեղ շրջանակներում նրանք իրար մեջ մեր մասին արտահայտվում են ճիշտ այն արտահայտություններով, որոնցով տեսախցիկի առաջ խոսել է Ավինյանի հայրը: Խոսքը ոչ թե արտաքին դրսեւորումների կամ PR – ի մասին է («բա գիտե՞ս, ես ինչ բարեգործություններ եմ անում), այլ՝ ներքին համոզմունքի:
Պատճառը, եթե խորանանք, սխալ աշխարհընկալումն է: Թե՛ «դասական» օլիգարխները, որոնք հարստացել են 1990-ականներին եւ թե՛ «հեղափոխության ծնունդ» նեո-օլիգարխները վստահ են, որ հարստացել են կամ աթոռներին են բազմել իրենց առանձնահատուկ տաղանդների շնորհիվ: Իսկ ահա մենք չենք հարստացել կամ պաշտոններ ձեռք չենք բերել մեր անհույս բթության պատճառով: Այստեղից էլ նրանց գերակայության զգացումը «Օպել քշողների» նկատմամբ: Նրանց մտքի ծայրով անգամ չի անցնում, որ կարող են լինել մարդիկ, որոնց չեն հետաքրքրում աթոռները, հարստությունը, շքեղությունը եւ նույնիսկ հարմարավետությունը: Ըստ նրանց, կան պարզապես «հաջողակ տղամարդիկ» եւ կան «լուզերներ»: Աշխարհի նրանց պատկերը չափազանց պարզունակ է:
Կարդացեք նաև
Խոսքն, ի վերջո, հեզության (աստվածաբանական իմաստով հեզության՝ խոնարհության, humilitas – ի) մասին է. դա կապ չունի չարիքը կամ սեփական անզորությունը հանդուրժելու հետ: Ասելով այդ ամենը նրանց, ես նույնն ասում եմ ինքս ինձ: Ես էլ, իմ կարծիքով, շատ բան ունեմ` ոչ նյութական: Բայց իմ այդ «ունեցվածքը» բացատրվում է ոչ իմ անձնական արժանիքներով, այլ նրանով, որ մեծացել եմ մի միջավայրում, որտեղ հարգի էր գիրքը, գիտելիքը, ինչպես նաեւ՝ խաղաղ, կայուն ժամանակաշրջանում:
Այստեղից պարզ է, թե ում պետք է ամեն առավոտ փառք տամ: Ինչը եւ խորհուրդ եմ տալիս հարուստներին ու իշխանավորներին: Եթե նրանք այդպես անեն, կարծում եմ, նրանց աշխարհընկալումը կփոխվի:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Համաձայն եմ, որ ի տարբերություն խորամանկ քաղաքապետի, նրա հայրն ավելի պարզ մարդ է և ինչ մտածում է, այն էլ ասում է: Բայց կարծում եմ, որ հայրն էլ ինչ-որ բան թաքցնում է: Ենթադրում եմ, որ նա իր կենսագրության մի շրջանում շատ հին ու խարխլված մի Օպել է քշել և այնքան է զզվել այդ Օպելից ու «համբալ» Օպելավորներից, որ հիմա՝ իր որդու պաշտոնի բարձրությունից ու իր քշած էլեկտրոմոբիլի շքեղությունից հաբռգելով, իր զզվանքն է արտահայտում իր անցյալի «օպելային համբալության» նկատմամբ:
Իսկ մենք՝ մեր «անհույս բթության» պատճառով պաշտոններ ձեռք չբերած և դեռևս Օպելներ քշող հարկատուներս պետք է «համբալավարի» ապահովենք «Էս ով, ես ով»-ի կարգավիճակում գտնվող հաբռգած այս իշխանավորների բարեկեցությունը, հանուն ներկայիս մանկապարտեզային կառավարման շարունակականության:
Ինչպե՞ս էին բոլոր չորս ղեկավարներն («Արբաթի/Նալբանդյանի երեխաները) ու նրանց շքախմբերը վերաբերվում ՀԽՍՀ-ի, ԼՂԻՄ-ի, Ջավախքի տարածքում ապրող և ընդհանրապես Սփյուռքի հայերին և «հայերին»:
Ամենամեղմ պատասխանը.
I – ԼՏՊ-ն՝ «Ինչպես սոված հրեան խոզի մսին»:
II- ՌՔ-ն՝ «Ինչպես սոված թուրքը խոզի մսին»:
III- $$-ը՝ «Ինչպես շակալը հոտած չալաղաչին»:
IV- ՆՓ-ն՝ «Ինչպես ճիճուն իր նախորդների կերածին»:
Այսօր հարգի չէ գիրքը, գիտելիքը, ինչպես էր նաև խաղաղ, «կայուն» ժամանակաշրջանում: