Բառի զորությունն օր օրի ավելի տեսանելի է դառնում, ու մարդ արարածը վարանում է սրբացված բառեր գործածելուց։ Այդ ամենն ուղղորդվում է վերեւից, ու մարդը երբեմն գործիք է դառնում, առաջնորդվում իր տերերի թելադրանքով։
Եվ այսպես՝ Արցախ հանձնող տեր ու հպատակները սկսեցին զգուշանալ «Արցախ» բառից։ Որոշ ժամանակ անց «Արարատ»-ի գործածությունն էլ վտանգավոր դարձավ…
«Հայոց լեզուն» շուռ տվեցին «Հայերեն»-ի, եթե հնար լիներ՝ «հայ» մասնիկն էլ կուղարկեին գրողի ծոցը, ինչպես վարվեցին «Հայ գրականություն» դասագրքերի հետ՝ հեռացնելով «հայ»-ը։ «Պատմություն» բառի բախտը նույնպես չբերեց. նրա արժեքը թերագնահատվեց բոլոր այն անձանց կողմից, որոնք չեն սիրում հայ ժողովրդի հինավուրց պատմության մասին խոսել։ Էլ չենք ասում՝ պատմություն կարդալ: Առավել եւս արժեզրկվեցին «հայրենիք» եւ «հայրենասիրություն» բառերը, սկսեցին կորցրին իրենց երբեմնի շուքն ու հմայքը։
Այս ո՞ւր ենք հասել, հանդուրժում ենք ամեն ինչ, անտարբեր անցնում այդ ամենի կողքով, ասես մեզ հետ չի պատահում այս բացահայտ հայրենադավությունը: Ավելին՝ մեզ փորձում են համոզել, որ վերը նշված վայրիվերո աղավաղումները, իբր, ժողովրդի առաջարկով են արվում. չէ՞ որ մենք ժողովրդավարական երկիր ենք, ինչպե՞ս կարող ենք ժողովրդի կարծիքն անտեսել: Իրականում ժողովրդի առնվազն մի ստվար հատված բացարձակապես անտեղյակ է տեղի ունեցածից։
Կարդացեք նաև
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
