Լրագրողներին ծեծելու, խմբագրություններ ներխուժելու եւ ավերելու ժամանակները Հայաստանում, բարեբախտաբար, անցել են: 2010-ականներից սկսած՝ այդ դեպքերն աստիճանաբար պակասել են եւ հիմա գրեթե չկան: Բայց ասել, որ իշխանության վերաբերմունքը լրատվամիջոցների նկատմամբ զգալիորեն փոխվել է, իհարկե, չափազանցություն կլիներ:
Որոշ հարցերում անգամ հետընթաց եմ զգում: Չեմ հիշում, օրինակ, որ ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյանը կոպտեր որեւէ լրագրողի, ինչ էլ գրեինք նրա մասին, կամ իր «ախրանայի» միջոցով փորձեր լուծել իր խնդիրները լրագրողների կամ քաղաքացիների հետ:
Դատական հայցեր առաջ նույնպես եղել են, բայց հիմա պաշտոնյաներ կան, որոնք իրենց պաշտոնավարության ընթացքում մի քանի տասնյակ հայց են ներկայացրել լրագրողների եւ լրատվամիջոցների դեմ, եւ այդ առումով, կարծում եմ, արժանի են Գինեսի ռեկորդների գրքի: Այդպիսի մոտեցումն Արեւմուտքում կոչվում է SLAPP (strategic lawsuits against public participation), երբ որեւէ գործիչ կամ ընկերություն ցանկանում է, այսպես ասած, «քոքից կտրել» իր անվան որեւէ բացասական հիշատակումը, եւ դրա համար որոշակի դատական ռազմավարություն է կիրառվում:
Ես կտրականապես դեմ եմ նաեւ որեւէ լրատվամիջոցի կամ լրատվամիջոցների ինչ-որ խմբի հասցեին «աղբակույտ» որակմանը, ինչպես որ դա արել է քաղաքապետ Տիգրան Ավինյանը՝ անձամբ ես բոլորին հարգանքով եմ վերաբերվում: Բայց մոտեցումների տարբերություն ես, այնուամենայնիվ, նկատում եմ: Բերեմ մի օրինակ, որն առնչվում է քաղաքապետների գործունեությանը:
Կարդացեք նաև
Մոտավորապես 3 տարի առաջ, երբ այդ ժամանակվա քաղաքապետ Հայկ Մարությանի եւ ՔՊ-ի հարաբերությունները փչացել էին, պաշտոնական քարոզչությունը նախկին զինակցի մասին հետեւյալն էր գրում. «Շրջանառվող տեղեկությունների համաձայն, Մարությանն իր քավորի՝ Ամարասի Արթուրի միջոցով նաև սերտ հարաբերություններ է հաստատել մեկ այլ գեներալի՝ ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության ղեկավար Սեյրան Օհանյանի հետ, որը նույնպես Ամարասի Արթուրի սանիկն ու մտերիմ ընկերն է: Տեղեկություններ են շրջանառվում նաև այն մասին, որ պատերազմի ավարտից հետո Հայկ Մարությանը Սեյրան Օհանյանի միջնորդությամբ հանդիպել է Ռոբերտ Քոչարյանի հետ»:
Եթե այդ ամենը նույնիսկ ճիշտ է, ապա, միեւնույն է, որեւէ կրիմինալ չի պարունակում: Պարզապես «կոմպրոմատ» է, քարոզչություն, որով զբաղվում են, բնականաբար, նաեւ ընդդիմադիր լրատվամիջոցները: Ընդ որում, տվյալ դեպքում կարելի է ենթադրել, որ այդ կոմպրոմատի համար օգտագործվել է պետական ռեսուրս՝ ապօրինի լրտեսման միջոցով:
Համեմատեք այդ «շրջանառվող տեղեկությունների» մատուցման ձեւը թեկուզ civilnet.am-ի «խնդրո առարկա» հետաքննության հետ, որտեղ ուսումնասիրվում էր Ավինյանների բիզնեսը՝ թվեր, փաստեր, վկայակոչություններ:
Հատկապես այդպիսի՛ լրագրությանն անուն կպցնելը, ինձ թվում է, բացարձակապես արդար չէ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
