«Ապառաժ». «Կամավորական շարժում» ՀԿ նախագահ Հրանտ Մարգարյանի ելույթը Թեհրանում Դեկտեմբերի 18-ին տեղի ունեցած ՀՅԴ 134-ամյակի միջոցառմանը.
Ամոթով ենք, Արցախը մեզ հետ չէ։ Ամոթ է։ Հիմա պայքար չկա, գրեթե պայքար չկա, կրկնակի ամոթ է։
Պարտված պետություն ենք, ամեն օր ավելի ու ավելի ենք պարտվում։ Մենք պարտվում ենք մեզանից, մեր հաջորդ սերունդների հաշվին ենք պարտվում՝ կորցնում ենք մեր ու իրենց երազները, իղձերը, արժանապատվությունը, ազատ ինքնուրույն գոյատեւելու իրավունքը։
Օրըստօրե ավելի շատ են բացահայտվում պարտության զանազան երեսները, պարզվում է թե որքան խորն է մեր սրտում բացված պարտության վերքը։ Եվ այն չի սպիանա, չի սպիանա մինչև այն ժամանակ, որ մենք չստեղծենք ուժեղ ու կազմակերպված պետություն, մինչև որ ազգովի, մեր ազգային վերակազմակերպված բանակի հետ միասին չքայլենք դեպի Շուշի, Ստեփանակերտ, Մարտակերտ ու Հադրութ, Շահումյան՝ դեպի հաղթանակ։
Կարդացեք նաև
Պարտություն կրողը, ՀՀ այսօրվա իշխանությունները շատ խորն են պարտվել, պարտվել են մինչև իրենց հոգու խորքը, այդ պարտությունը ամեն օր իրենց մոտ ծավալվում է՝ տակնուվրա են եղել իրենց մոտ մտքի տրամաբանության վերջին փշուրները, պարտությունը իրենց պարտված արժեհամակարգ է հուշում, պարտված մարդու տեսություններ, պարտված մարդու քաղաքականություն, պարտված մարդու մտածողություն։ Պարտությունը նոր մտածողության պատճառ է դարձել և հակասության մեջ են հայտնվել իրենց մոտ անցյալի հետ։ Չկա ոչ մի հույս, որ սրանցով մի օր փորձ կանենք շրջել պարտության էջը։
Նրանց մոտ առկա է մի պարզ բացատրություն՝ թշնամին ուժեղ է և եթե մենք ինչ որ հարցով համառենք, ինչ որ երազանքներ ունենանք, անգամ՝ մեր մտքում ինչ որ ծրագրեր ունենանք, թշնամին կարող է գրգռվի և մեր վերջը տա։ Նրանք չեն հասկանում, քանի թշնամին ուժեղ է իսկ մենք թույլ միշտ էլ հնարավոր է մեր վերջը բերի, դրա համար ոչ թե պետք է անընդհատ զիջել, հրաժարվել ծրագրերից, երազանքներից այլ ուղղակի կազմակերպվել, հզորանալ։
Սրանք ընդունելով պարտությունը իբրև վերջնական ճակատագիր, անշեղորեն գնում են պարտության ճանապարհով դեպի անդունդ՝ ինքնասպանություն։ Թվում է հույս չկա, նկատելի չէ, թե երբ, որ կետից սկսյալ կփորձենք մեր մեջքը շտկել, երբ, որ կետից սկսյալ կփորձնք համախմբվել, կազմակերպվել, բռունցք դառնալ և գնալ հույսի ճանապարհով, հզորացման ճանապարհով։
Պարտությունից ի հարկե դասեր պետք է քաղել, անկեղծորեն խոստովանելով թե ինչո՞ւ պարտվեց ռեժիմը, պարտվեց որովհետև պատրաստ չէր պատերազմի, գիտեր որ պատերազմ է սպասվում, բայց ճիշտ հակառակ բաներն էր անում, ավելի ճիշտ պատրաստվում էր պարտվելու։ Հիմա մեջբերելու եմ իմ մեկ ելույթը հրապարակայնորեն հնչած, 44օրյա պատերազմից մեկ տարի առաջ։
«Պատերազմի հավանակություն կա՞ թե չկա, կա։ Մենք պատրաստվում ենք պատերազմի թե չենք պատրաստվում։ Իսկ եթե պատրաստվում ենք, պատրաստվում ենք որ պարտվե՞նք, թե պատրաստվում ենք որ հաղթենք»։
Խոսքս շարունակելով, ասում էի՝ եթե որևե պետություն պատրաստվում է պատերազմի, փորձում է նվազագույնի իջեցնել ներքին հարցերը, համախմբել ժողովրդին, հող պատրաստել ազգային միասնականության համար, քաջալերել հայրենասիրությունը, մարտունակությունը, հզորացնել բանակը։ Իսկ այդ օրվա Հայաստանում պառակտվում էր ազգը, արհեստական բաժանարար գծեր էին քաշվում մեր մեջ՝ սևեր-սպիտակներ, ղարաբաղցի-հայաստանցի և այլն, իսկ բանակը ամեն օր վարկաբեկվում էր, կադրային ջարդ էր տեղի ունենում բանակում, ընկնում էր բանակի կազմակերպվածությունը, խանգարվում բանակի ներքին մթնոլորտը, իսկ արտաքին քաղաքականության ասպարեզում տղայական մոտեցումների ու դիլետանտիզմի պատճառով պետությունը սրում էր հարաբերությունները իր դաշնակիցների հետ և իբրև հետևանք՝ զրկվում զենքի մատակարարումից: Արդյունքում՝ խախտվել էր հակառակորդի հետ սպառազինության հավասարակշռությունը։ Եվ խոսքիս վերջում եզրակացնում էի, մենք չենք գնում ճիշտ ճանապարհով՝ փոխանակ ազգային միասնականությամբ ուժեղացնենք բանակը և պատրաստվենք հաղթելու պատերազմին, մենք թավագլոր, քանդվելով գնում էինք պարտության։ Եվ դիմագրավեցինք պարտություն։
Այժմ էլ չեն պատրաստվում հաջորդ պատերազմին, որը լինելու է և այս անգամ խնդրո առարկա է դառնալու մեր պետության լինել-չլինելու հարցը։ Չեմ վախեցնում, չարագուշակություն չեմ ուզում անել, ուղղակի ասում եմ պետք է պատրաստվել ապագա պատերազմին, որպեսզի այն տեղի չունենա, իսկ եթե ունենա մեր հաղթանակով ավարտվի։
Թվում է հարցերի հարցը այս իշխանություններից օր առաջ ձերբազատվելն է։ Մենք էլ, ինչպես ՀՀ-ում ընդիմադիր բազմաշերտ ճակատը լծված ենք այդ գործին՝ ազատվել այս իշխանություններից։
Բայց չենք ազատվում։ Մինչ այժմ փաստորեն չհաջողեցինք: Սակայն այս առիթով չեմ ուզում անդրադառնալ պատճառներին, այսօրվա խոսքիս բուն նյութը դա չէ։
Վստահ եմ, մի օր մի կայծ կլինի, որից հրդեհ կբռնկվի կամ ժողովրդային շարժման տարերային մի ալիք կգա, որը կվերածվի փոթորկի ու կքշի կտանի այս իշխանություններին: Սակայն խնդիրն այն է, որ մինչ այդ պարտության այս թիմը, թշնամու կամակատարը դարձած, նորանոր պարտությունների է տանում երկիրը։ Պետք է կասեցնել այս ընթացքը։ Պետք է փրկել երկիրը։ Ազատագրել Արցախը։
Գլխավորը հայրենիքի փրկությունն է։
Մեր հակառակորդը և թշնամին վախկոտ են, վախկոտները վտանգավոր են։ Թշնամին թեպետ, կարծում է, որ հաղթել է, բայց սարսափում է հայկական այսպես ասած՝ ՙռեվանշիզմից՚, ՀՀ-ի այսօրվա իշխանություններին, անխուսափելիորեն փոխարինող վաղվա Հայաստանից։ Ելնելով իրենց վախից՝ այդ ռեվանշիզմից ու վաղվա Հայաստանից, նրանք վստահ չեն սահմանափակվի եղածով, կփորձեն ընդարձակվել, տարածվել և հենց դա էլ կարող է իրենց վերջը բերել։
Իսկ ռեժիմը ներկայացնողը, իր վախից կտրում է այն ճյուղը, որի վրա նստած է։ Իր իշխանությունը և իրեն ֆիզիկապես փրկելու համար անընդհատ մեծացնում է ճնշումը ժողովրդի վրա, ընդիմության վրա, հեռանալով իր իսկ կողմից դրոշի վերածած ժողովրդավարությունից ու արդարությունից։
Ի՞նչ ժողովրդավարության մասին է խոսքը, ի՞նչ արդարության: Չի մնացել նման բան այսօրվա Հայաստանում: Իշխանությունների կողմից քաջալերվող, հաճախ սանձազերծվող բռնարարքները վերածել են Հայաստանը, բռնապետության: Ուրիշ ի՞նչ ասես, երբ ուժային կառույցները կամայականորեն են վարվում ընդիմության ցանկացած ամենափոքր շարժի հետ, հալածում են ոչ միայն ընդիմադիրներին, այլ նաև նրանց հարազատներին, իբրև ընդիմադիր անձի վրա ճնշման լծակ, նույնիսկ մարդիկ, իրենց բիզնեսով, ընտանիքով հալածվում են պարզապես ընդիմության մեկ ցույցի մասնակցելու համար։
Ավելին՝ մարդիկ հալածվում են անգամ արտահայտած մտքերի համար: Ամբողջ դատական համակարգը դարձել է վարչապետի կամակատարը։ Ժողովրդի ցանկացած ընտրություն որ ավարտվում է ոչ ՔՊականների հաղթանակով, զանազան ձևերով խանգարվում է, խլում են ժողովրդի քվեն։ Անօրինական կերպով ընդիմանում են ժողովրդի արտահայտած կամքին։ Հայաստանում չկա անկախ դատական, օրենսդիր համակարգ, ընտրություններ չկան, կա մի անձի իշխանություն։ Ուրիշ ինչպե՞ս է լինում բռնապետությունը։
Հասկանալի է բռնապետության դեմ պիտի պայքարել այնպես, ինչպես ժողովուրդները պայքարել են պատմության ընթացքում։
Եվ առկա է հարցերի հարցը, ձերբազատվել այս իշխանություններից, որպեսզի փրկենք հայրենիքը, բայց ինչպես ձերբազատվել այս իշխանություններից, որպեսզի կարողանանք փրկել հայրենիքը։
Այս վախկոտ իշխանությունները անհավասարակշիռ են՝ դաժան և անհայրենիք։ Իրենց իշխանությունները պահելու համար պատրաստ են քաոսի մատնել ամբողջ երկիրը, հայրենիքի դռները լայն բացելով թշնամու առաջ։ Քաոսը արագացնելու է թշնամու գործունեությունը, քաոսը ավելի վատ է քան այսօրվա վիճակը։ Բայց մեզ համար, իրերի այս վիճակում, ինքնանպատակ չէ այս իշխանություններից ձերբաատվելու հարցը։ Մենք ուզում ենք ազատվել սրանցից, որպեսզի փրկենք հայրենիքը, գլխավոր հարցը հայրենիքի փրկությունն է։
Ուրեմն ի՞նչ անել, ինչպե՞ս անել, որպեսզի փրկենք հայրենիքը։ Պիտի անդրադառնամ հարցերի, որոնց շեշտադրումները անձնական են։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
