Արցախի ղեկավարներին պատերազմական յանցագործութիւնների մեղադրանքով դատապարտելը, միաժամանակ անտեսելով Ադրբեջանի գործողութիւնները` ներառեալ քաղաքացիական տարածքների անխտիր գնդակոծումը, բացայայտ երկերեսանիութիւն է: Միջազգային մարդու իրաւունքների կազմակերպութիւնները փաստագրել են Ադրբեջանի խախտումները` ներառեալ մշակութային եւ կրօնական վայրերի թիրախաւորումը, որոնք պատերազմական յանցագործութիւններ են համարւում ըստ միջազգային իրաւունքի:
Ադրբեջանի պատմական ձախողումները` Արցախի կարգավիճակի շուրջ կառուցողական մտադրութեամբ բանակցելու, ինչպէս նաեւ ռազմական ուժի կիրառումը` քաղաքական վէճերը լուծելու համար, վկայում են իրական հաշտութեան բացակայութեան մասին: Վճռական հաշտութիւնը պահանջում է խնդրի արմատական լուծում, այլ ոչ թէ այն առաջնորդների դատապարտում, ովքեր պաշտպանել են իրենց ժողովրդին:
Արցախի ղեկավարների առաջիկայ դատավարութիւնները Բաքւում զուրկ են վստահութիւնից ու արդարութիւնից: Երկրում, որը աշխարհի դատական անկախութեան եւ արտայայտման ազատութեան ինդեքսներում (ցանկերուն վրայ) վերջին տեղերում է, այս դատավարութիւնները պարզապէս շոու (ցուցադրութիւն) են` Ադրբեջանի պատումը լեգիտիմացնելու (օրինականացնելու) եւ ընդդիմադիր ձայները լռեցնելու նպատակով:
Միջազգային հանրութեան ոչ-բաւարար արձագանգը Ադրբեջանի գործողութիւններին խթանել է Բաքուի աւտորիտար (մենատիրական) միտումները:
Համայն հայութեան մոբիլիզացիան (զօրաշարժը) պահանջում է ոչ միայն դատապարտել բռնաճնշումները, այլեւ` ակտիւօրէն (աշխուժօրէն) պայքարել Արցախի հայերի իրաւունքների համար:
Այս պայքարը, անկասկած, Հայկական Սփիւռքի բարոյական պարտքն է: Ինչպէս շատերը գիտեն, սփիւռքահայերի պատմութիւնը յաճախ կապուած է տեղահանութիւնների ու զրկանքների հետ: Արցախում աղէտալի իրավիճակը յիշեցումն է նրա, թէ ինչ կարող է լինել հայ ազգի մնացած հատուածի համար, եթէ մենք անտարբեր լինենք:
Արդի Քասախեան
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ասպարեզ» թերթում:
