Վրաստանում հետընտրական կարճատեւ խմորումներից հետո, երբ թվում էր՝ հանրային հուզումների ալիքը գնում է մարման, ներքաղաքական իրավիճակը կրկին ահագնացել է: Թբիլիսին ցնցումների մեջ է: Ուսումնասիրությունների լայն դաշտ է բացվել հոգեբանների, հասարակագետների, քաղտեխնոլոգների ու մարդաբանների առջեւ, թեպետ վերջիններիս ավագ գործընկերները նման աշխատանքի գործնական փորձ բավականաչափ կուտակել են՝ կարողանալով մի շարք երկրներում ազդել մարդկանց վարքագծի եւ հոգեբանության վրա:
Վերջին շրջանում ակնհայտ է դառնում, որ ամենապարզունակ հնարքներով կարելի է պարբերաբար ներշնչել ամբոխին, բարձրացնել փողոցային պայքարի նրա ոգին: Դա արվում է նույնիսկ այնպիսի տեսարաններ գեներացնելու միջոցով, ինչպիսիք են, օրինակ, ոստիկանների առջեւ համբուրվելը, նույն ոստիկաններին ծաղիկներ նվիրելը, կրկնվող կարգախոսներ հնչեցնելը (փույթ չէ, թե՝ ոչինչ չասող), խրոխտ երաժշտությունը, երգերը եւ այլն: Սրանք իրար շատ նման, ասես «երկվորյակ» դիպաշարեր են, որոնք տեսել ենք Ուկրաինայում, Հայաստանում, արաբական երկրներում, իսկ այժմ նաեւ Վրաստանում՝ երկրորդ անգամ:
Դատելով այդ ամենից, դժվար չէ կռահել, որ տարբեր պետություններում կամ գոնե դրանց մեծ մասում տեղի ունեցող հեղափոխական շարժումների նախագծերը, գործողությունների ճանապարհային քարտեզները մշակվում են մեկ ընդհանուր կենտրոնում, որտեղից էլ հետո համակարգվում է բուն նախագծի իրականացման ընթացքը: Համոզվելու համար պետք չէ հեռու գնալ՝ դիտարկենք «Երեւան-2018» եւ «Թբիլիսի-2024» դիպաշարերը, որոնք ինչ-որ փուլում ուղեկցվել էին ծաղկեպսակների ու դագաղների ցուցադրության տեսքով: ՀՀ-ում դրան հաջորդել էր մերժվող Սերժի եւ ուսապարկով Նիկոլի հանդիպումը, որից շատ չանցած՝ ՀՀ երրորդ նախագահը հրաժարական էր տվել՝ հայտարարելով. «Նիկոլը ճիշտ էր, ես սխալվեցի»:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
