Այս պահին գոյություն ունի ՄԱԿ-ի անդամ 195 երկիր: Դրանցից հազիվ 5-ի (պայմանականորեն ասած՝ տերությունների) ղեկավարները հարց տան՝ ումի՞ց պետք է ուժեղ լինի մեր բանակը, որովհետեւ նրանք հավակնում են համաշխարհային առաքելության եւ այդ առումով մրցում են իրար հետ:
Մնացածների համար այդ հարցը կոռեկտ չի. նրանց (մեր) դեպքում բանակը պետք է ուժեղ լինի այնքան, որ կարողանա լուծել իր առաջ դրված խնդիրները: Կարծում եմ, ոչ ոք չի առարկի, որ այժմ մեր առաջ դրված խնդիրն է՝ պահպանել Հայաստանի անվտանգությունը եւ տարածքային ամբողջականությունը, որը խախտված է: Նա, ով կասի, որ այժմ մեր բանակը պետք է լուծի Արցախի խնդիրը, նա կա՛մ սադրիչ է, կա՛մ «ռոմանտիկ»: Բայց նույնքան սխալ է ասել, որ այդ հարցը լուծված է:
Առավել եւս այդ խնդիրը լուծված չէր 2018 թվականի ապրիլին: Այդ պահին մենք ունեինք Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն՝ իր պետական կառույցներով, Բերձորի եւ Քարվաճառի միջանցքներ եւ 150 հազարանոց բնակչություն:
Ես չեմ կիսում «նախկինական» այն թեզը, որ եթե 2018 թվականին իշխանությունը չփոխվեր, Ադրբեջանը չէր հարձակվի կամ հարձակման դեպքում մենք պարտադիր կհաղթեինք: Թե ինչ սխալներ են թույլ տրվել մինչեւ 2018 թվականը, դրա մասին շատ է խոսվել եւ դեռ պետք է խոսվի:
Կարդացեք նաև
Սակայն փաստ է նաեւ, որ
1/ Փաշինյանը ոչինչ չարեց՝ պատերազմը կանխելու համար եւ հակառակը՝ մոտեցրեց այն, որ
2/ պետությունը չկարողացավ արդյունավետ պաշտպանություն կազմակերպել, որ
3/ վարչապետը չցանկացավ ավելի վաղ փուլերում կանգնեցնել պատերազմը (որ չասեն «Նիկոլ-դավաճան»):
Եվ 4/ Փաշինյանը նաեւ շտապեց Արցախը ճանաչել Ադրբեջանի մաս՝ դրա դիմաց ոչինչ չստանալով:
Ասում են, պատմությունը պայմանական եղանակ չի ճանաչում: Առաջ ես էլ էի այդպես կարծում: Բայց այժմ վստահ եմ, որ անցյալի մտավոր ռեկոնստրուկցիան անհրաժեշտ է՝ դասեր քաղելու համար:
Արցախի խնդիրը հիմա էլ լուծված չէ, որովհետեւ բռնությամբ եւ տեղահանությամբ ոչ մի խնդիր վերջնականապես չի լուծվում: Ուրիշ հարց, որ այս պահին մենք չենք կարող այդ հարցը լուծել:
Բայց դա չի նշանակում՝ երբեք: Մինչեւ 1988 թվականը ինձ (շատերի նման) թվում էր, որ Խորհրդային Միությունը հավերժ է: Մինչդեռ 1990-ականների սկզբին, ըստ էության սկսվեց Երրորդ համաշխարհային պատերազմը, փլուզվեց Խորհրդային Միությունը, եւ որի ընթացքում մենք կարողացանք ազատագրել Արցախը: Մոտ 10 տարի առաջ սկսվեց Չորրորդ համաշխարհային պատերազմը, եւ մենք կորցրեցինք Արցախը՝ նաեւ այն պատճառով, որ Փաշինյանի նման ղեկավար ունենք:
Սակայն սա վերջին պատերազմը չէ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Որքա՞ն ժամանակ ենք դեռ ինքներս մեզ կխաբելու: Արցախի հարցը լուծված է և լուծված է ռազմական ճանապարհով։ Շատերը խոսում են արցախցիների վերադարձի մասին, հարգելիներս, ու՞ր են նրանք վերադառնալու։ Հայաստանի Հանրապետության ղեկավարը Արցախը ճանաչել է Ադրբեջանի մաս: Նրանք վերադառնան Արցախ և ի՞նչ անեն։ Սկսեն հարկեր վճարել Ալիևին, Ադրբեջանի պատմությունը սովորեն դպրոցներում և ծառայեն Ադրբեջանի զինված ուժերու՞մ։
Ի լրացում պարոն Աբրահամյանի բերած 4 անհերկելի փաստերի արձանագրենք նաև որ ՀՀ գործող ղեկավարի հայտարարություն անելուց հետո է որ Ալիևը նոր պահանջ է դնում:
Միասնական գործելու այս սխեման ըստ երևույթին որդեգրվել է ‘լիֆտային’ շփումների ժամանակ: Եվ պատահական չէ, որ երրորդ անձը, միակ վկան անսպասելի մահացավ երիտասարդ տարիքում: Գիտեք ում մասին է խոսքը: