Եթե մարդը քաղաքական գործիչ է, առավել եւս՝ պետության ղեկավար, ապա նրա հիմնական զբաղմունքը պետք է լինի տարբեր «ֆռիկներ» հորինելը՝ հնարավորինս արագ կողմնորոշվելով եւ առանց աչքը թարթելու սեփական «վարկածները» ներկայացնելով:
ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը Աստանայում ՀԱՊԿ-ի գագաթնաժողովի շրջանակներում ասուլիսի ժամանակ հայտարարել է, որ այդ կազմակերպությունը պարտավոր չէր կռվել հայերի համար Արցախում: Հարց է առաջանում՝ Հայաստանի կամ որեւէ այլ երկրի պաշտոնական ներկայացուցիչները երբեւէ խնդրե՞լ են կամ ակնկալե՞լ են, որ ՀԱՊԿ-ը նման բան անի: Պուտինը, բնականաբար, շատ լավ գիտի, որ խոսքը ոչ թե 2020 թվականի Արցախում ծավալված մարտական գործողությունների, այլ 2021թ. սեպտեմբերին Ադրբեջանի ագրեսիայի մասին է՝ Հայաստանի ինքնիշխան տարածքի դեմ: ՀԱՊԿ-ը ոչ միայն չի պաշտպանել իր անդամ երկրի տարածքը, այլեւ չի դատապարտել Ադրբեջանի այդ գործողությունները:
Պուտինը բացատրել է նաեւ Հայաստանի բացակայությունը այդ գագաթնաժողովում մեր երկրում տեղի ունեցող ներքաղաքական գործընթացներով: Դարձյալ՝ նրան շատ լավ հայտնի է, որ Հայաստանում ոչ մի ուշագրավ քաղաքական գործընթաց չկա, փողոցներում ցուցարարներ չեն նկատվում, հաջորդ խորհրդարանական ընտրությունները տեղի են ունենալու մեկուկես տարի հետո, եւ դրանց արդյունքները, ցավոք, կանխատեսելի են: Այդ բացատրությունը պարզապես ձեւ է (Պուտինի կարծիքով, ճարպիկ)՝ խուսափելու ՀԱՊԿ-ի իրական անգործության մասին խոսելուց:
Պակաս «ճարպիկը» չէ, իհարկե, Պուտինի հետ «քիմիական կապ» ունեցող Ռոբերտ Քոչարյանը: Նրա դատողությունները 2008-ի մարտի 1-ին իրավապահների «համաչափ» գործողությունների կամ իր ժամանակվա դատարանների «անկախության» մասին լավագույն դեպքում մեղմ ժպիտ են առաջացնում: Բայց ամենահետաքրքիրն այն հատվածն էր, երբ նա հակադարձում է ՔՊ-ականների՝ «բա որ դու…» ոճով: Անդրադառնալով մարտի 1-ին ցուցարարների դեմ «հերոսաբար կռված» զինծառայողներին գումարներ բաժանելուն՝ նախկին նախագահը «արդարանում է»՝ բա որ հիմա մարդկանց ծեծող ոստիկաններին պարգեւավճարներ են բաժանում…:
Կարդացեք նաև
Այսպիսով, «ներկաներն» ասում են՝ «բա որ «նախկինները…», իսկ «նախկինները» վկայակոչում են՝ «բա որ ներկաները…»: Ինչ խոսք, իրար արժեն: Գուցե նրանց միջեւ նույնպե՞ս ինչ-որ «քիմիա» կա:
Արամ ԱԲՐԱԱՄՅԱՆ
