Որքան շատ են արեւմտյան «ձախական» շրջանակները եւ նրանց ազդեցության տակ գտնվող հայաստանյան իշխանամետ հ/կ-ները խեղաթյուրում եւ վարկաբեկում «ժողովրդավարություն», «հանդուրժողականություն», «պոլիտկոռեկտություն» հասկացությունները, այնքան շատ են աշխարհում ու մեր երկրում գլուխ բարձրացնելու հակառակ ծայրահեղությունները՝ ռասայական եւ ազգային խտրականությունը, սեքսիզմը: Ամենապարզ օրինակով. որքան բարձր հնչեն անզուսպ ֆեմինիստական բացականչությունները՝ «ախ, ինչպիսի՜ երջանկություն է, որ Հայաստանում կարեւոր պաշտոններ են զբաղեցնում կանայք», այնքան ակտիվ կլինեն «քյարթու» սեքսիստները՝ «դե, կնիկներ են, էլի, դրանցից ի՞նչ սպասես»:
Այլ կերպ ասած՝ կեղծավորությունը, փարիսեցիությունը առաջացնում են ներքին դիմադրություն, սկզբից՝ խուլ, գուցե շատերի համար՝ ոչ տեսանելի, բայց, հավատացնում եմ ձեզ՝ այդ «քյարթիզմը» մոտակա տասնամյակներում կարեւոր գործոն է դառնալու: Եվ միանշանակ չէ, թե որ ծայրահեղությունն է առավել վտանգավոր:
Իրականում, իրական եվրոպական չափանիշներով Հայաստանում որեւէ էական բան չի փոխվել՝ նույն անձնիշխանությունն է, որ սփռվում է իշխանության բոլոր թեւերի վրա, նույն օլիգարխիան, որը ծառայում է ներկա իշխանություններին եւ արտոնություններ է ստանում, նույն կոռուպցիան, ոստիկանության նույն վայրագությունները ցուցարարների նկատմամբ: Արեւմտյան ինչ-ինչ շրջանակներին որոշակի պատճառներով ձեռնտու է ասել, որ 6 տարում «իրականացվել են ժողովրդավարական լուրջ բարեփոխումներ»: Աստված այդ «շրջանակների» հետ՝ ամեն մի երկիր իր շահերն է հետապնդում՝ այստեղ նեղանալու կամ բողոքելու տեղ չկա:
Բայց Հայաստանում մարդիկ հո տեսնում են, թե ինչ է կատարվում: Եվ փոխանակ պայքարեն հանուն իրական ժողովրդավարության, շատերը գալիս են սխալ ընդհանրացումների՝ «էդ ժողովրդավարությունը բլեֆ է». «դա է մեր տունը քանդել», «այդ պատճառով ենք պատերազմում պարտվել»: «Հ/կ – ական» կեղծավորության պայմաններում հարձակումները ժողովրդավարության, եվրոպական արժեքների, բազմազանության (նաեւ բազմակարծության) վրա շատանալու են: Մինչդեռ, եթե այդ արժեքները ճիշտ են հասկացվում, ապա վստահ եմ, որ մենք այլ ճանապարհ չունենք:
Կարդացեք նաև
…Ծայրահեղությունները, ինչպես հայտնի է, միավորվում են. չեմ զարմանա, որ ծայրահեղ «պոլիտկոռեկտության» կողմնակիցները մի օր հորդորեն. «Պետք չէ խոսել Հոլոքոստի կամ Գուլագի մասին, որովհետեւ դա կարող է վիրավորել նացիստների եւ ստալինիստների զգացմունքները»:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Լուսանկարը՝ Դավիթ ՀԱԿՈԲՅԱՆԻ
