Ամեն անգամ Ղարաբաղ այցելելիս՝ միշտ վստահ եմ եղել, որ այս լեռները, հողը, բնությունը, այս երկինքն ու երկիրը միշտ հայկական են մնալու։
2010 թվականի հոկտեմբերին, Լրագրողների համահայկական համաժողովի ընթացքում, մեզ առաջնագիծ տարան։ Չդադարող հրետակոծությունների եւ անհաստատ խաղաղության ժամանակներ էին, եւ առաջնագիծը մեզ համար արգելված վայր էր, ուր քիչ հեռվում թշնամու դիտակետներն էին։
Թշնամին նույն թշնամին էր, արյունն՝ աչքերում, բայց ահը՝ սրտում։ Թշնամին հիմա էլ նույնն է՝ արյունն աչքերում, բայց ահն այժմ պատել է Հայաստանի իշխանություններին։
Առաջնագիծը պահող այս զինվորները հիմա 35-40 տարեկան են։ Նրանց տարեկիցները հիմա Հայաստանում իշխանություն են եւ իրար հետեւից հանձնում են Արցախը եւ հայկական մյուս տարածքները։ Որքա՜ն տարբեր կարող են լինել սերնդակիցները։ Որքա՜ն չարաղետ ճակատագրական կարող են լինել այդ տարբերությունները։
Կարդացեք նաև
Նարինե ՄԿՐՏՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
