Շատերի նման ես էլ վերապահումներ ունեմ «ակտիվիզմի» վերաբերյալ: Եթե ես երիտասարդ ակտիվիստ եմ եւ պառկում եմ ԵՊՀ ռեկտորի աշխատասենյակի առաջ, որովհետեւ նա ՀՀԿ-ական է, իսկ այդ բուհի հոգաբարձուների խորհրդի նախագահը ՀՀԿ-ական պաշտոնյա է, ապա նույն խանդավառությամբ պետք է պառկեմ ՔՊ-ական ռեկտորի դռան առաջ ու բողոքեմ, որ հոգաբարձուների խորհրդի նախագահը ՔՊ-ական պաշտոնյա է: Եթե չեմ պառկում, ուրեմն ես իրականում հասարակական ակտիվիստ չեմ եւ իմ առաջ դնում եմ քաղաքական նպատակներ: Թե՞ այսօր քաղաքական պատճառներով ԵՊՀ դասախոսներին աշխատանքից չեն հեռացնում:
Եթե ակտիվիստներն անհանգստանում էին 150 դրամ տրանսպորտի գնի համար, ապա նրանք պետք է ավելի շատ անհանգստանան օրական 880 դրամի համար՝ որքան էլ նոր լինի ավտոբուսների մի մասը: Բայց հիմա այդ ակտիվիստները չեն երեւում: Չգիտեմ, որտեղ են: Գուցե պաշտոններ եւ մանդատներ են ստացել կամ դրամաշնորհներ են «իրականացնում» այլ ոլորտներում:
Մի խոսքով, ես հիմքեր ունեմ կասկածելու հայաստանյան որոշ ակտիվիստների անկեղծությանը եւ ենթադրելու, որ 2018 թվականին նրանց քաղաքական երազանքներն իրականացել են ու այլեւս ոչ մի բանի համար պայքարելու՝ բողոքելու, նստելու, պառկելու առիթ չունեն: Թերեւս՝ միայն Կրեմլի գործակալների «դիմակը պատռելու» համար:
Բայց ես չեմ կարող նույն կասկածներն ունենալ Հայաստանի եւ, առավել եւս՝ ողջ աշխարհի ԲՈԼՈՐ ակտիվիստների հանդեպ: Այդ առումով ես, ճիշտն ասած, չհասկացա, թե ինչու շվեդ բնապահպան ակտիվիստ Գրետա Տունբերգի այցը Հայաստան բացասական հույզեր է առաջացնում եւ ինչու են նրան համեմատում Սնուփ Դոգի հետ: (Ռեփերի դեմ էլ ոչինչ չունեմ, պարզապես նրա վրա պետք չէ ծախսել հսկայական գումարներ պետբյուջեից):
Կարդացեք նաև
Ես կիսում եմ Տունբերգի կարծիքն այն մասին, որ Ադրբեջանում ՄԱԿ-ի Կլիմայի փոփոխության թեմայով համաժողով անցկացնելը միջազգային հանրության կողմից երեսպաշտության եւ երկակի ստանդարտների դրսեւորման ցնցող դեպք է: Որ Արցախում էթնիկ զտումը եւ պատանդներին Բաքվում պահելը հրեշավոր երեւույթներ են: Ի՞նչն է այստեղ, որ իմ հայրենակիցներին դուր չի գալիս:
Ինձ թվում է, նման ազդեցիկ բարեկամներ ունենալը մեզ համար միայն ձեռնտու է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ի՞նչ գործ ուներ բնապահպան ակտիվիստը «Democracy for Georgia» պլակատով Վրաստանում, այն էլ հակակառավարական միտինգների ժամանակ։
Խնդիրն այն է, որ մարդիկ անկեղծություն չեն տեսնում այդ աղջկա մեջ։ Այո, նա հիմա շատ ճիշտ բաներ է ասում, բայց դա ավելի շատ նման է դերասանության։
Համացանցում բավականին շատ քննադատություններ կան Տունբերգի հասցեին։ Խորհուրդ եմ տալիս ծանոթանալ մի քանիսի հետ, որպեսզի ավելի պարզ լինի