«Պատիվ ունեմ» խմբակցության պատգամավոր Տիգրան Աբրահամյանի հայտարարությունը
Թուրքիայի ապակառուցողական քաղաքականությունը Հայաստանի նկատմամբ իրականում ցույց է տալիս, որ պաշտոնական Անկարայի խնդիրը ոչ թե Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորումն է, այլ Հայաստանին այս կամ այն լուծման պարտադրումը:
Հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումը հայ-ադրբեջանական բանակցություններով պայմանավորելը ոչ միայն անընդունելի է, այլ նաև ի ցույց է դնում Թուրքիայի իրական նպատակներն ու պատկերացումները Հայաստանի հետ հարաբերությունների նորմալացման համատեքստում:
Ի հեճուկս Թուրքիայի այս տրամադրությունների, Հայաստանի արտաքին գերատեսչության ղեկավարը հայտարարում է, թե Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը երկրի թիվ մեկ առաջնահերթություն չէ, իսկ ցեղասպանությունը, պատմական իրադարձությունների ուսումնասիրելը կամ դա թիվ մեկ առաջնահերթություն դարձնելը, ԱԳՆ օրակարգ չէ:
Կարդացեք նաև
Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման հարցը Հայաստանի ու հայ ժողովրդի համար ոչ միայն պատմական արդարության վերականգնման, այլ ուղիղ անվտանգության խնդիր է: Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման և դատապարտման գործընթացը հնարավորություն է տվել երկար տարիներ զսպել Թուրքիայի ագրեսիվ գործողությունները, քանի որ Անկարան սեփական պատմության հետ հաշվի նստելու հարցում միջազգային ճնշման ներքո է գտնվել։
Թերևս դրանով է պայմանավորված, որ Թուրքիան երկար տարիներ շատ մեծ ջանքեր է ներդրել Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացն այլ հարթություն տեղափոխելու ուղղությամբ։ Այդ նպատակով Անկարայից անընդհատ փորձ է կատարվում թեման միջազգային հարթությունից փոխադրել պատմաբանների տիրույթ, ստեղծել պատմաբանների հանձնաժողով ու կասկածի տակ դնել պատմական իրողությունը։
Իսկ հիմա թուրքական ջանքերին արդեն միացել է հայաստանյան գործող
իշխանությունը՝ կանաչ լույս վառելով թուրքական ժխտողականության համար:
Ցեղասպանության ժխտումը հղի է նոր ողբերգությունների կրկնությամբ։ Սրանով է նաև պայմանավորված, որ մեծ թվով երկրներ, խորհրդարաններ ոչ միայն դատապարտել, ճանաչել են Թուրքիայի կողմից Ցեղասպանության իրականացումը, այլ դա ամրագրել են տարբեր բանաձևերով: Ոչ միայն Հայաստանը, այլ մեծ թվով երկրներ, միջազգային կառույցներ, կազմակերպություններ տասնամյակներով պայքար են տարել թուրքական ժխտողականության դեմ՝ համարելով, որ Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը ոչ միայն պայքար է հանուն պատմական ճշմարտության, այլ միջոց է կանխելու հետագա ցեղասպանությունները:
Ցեղասպանության ճանաչումն է, որ կարող է նաև ճանապարհ հարթել երկու ժողովուրդների հաշտեցման համար և փոխադարձ հարգանքի հիման վրա հիմնված հարաբերությունների հաստատմանը, իսկ այն, ինչ անում է հայաստանյան իշխանությունը, պարզապես ուրացում է։
