Ճիշտն ասած՝ լրագրողների եւ պատգամավորների խոսակցությունները Ազգային ժողովի միջանցքներում, որոնք ծավալվում են վերջին տարիների ընթացքում, երբեմն ինձ թվում են, եթե օտար բառ կիրառենք, «ոչ ռելեվանտ», իրավիճակին ոչ համապատասխան: Մոտավորապես, «ի՞նչ ֆիրմայի կոշիկ եք դուք հագնում»: Ըստ իս՝ թող ՔՊ-ականները թեկուզ ոսկուց կոշիկ կրեին, բայց մեր ժողովրդի եւ պետության գլխին աղետ չբերեին: (Այն, որ քաղաքացիների մեծամասնությունը չի հասկանում, որ 2020-23 թվականներին տեղի ունեցածը աղետ էր, կամ կարծում է, որ այդ աղետը Փաշինյանն ու նրա թիմը չեն բերել, խոսում է այդ մեծամասնության եւ ոչ թե իրավիճակի մասին):
Պայմանականորեն ասած՝ «կոշիկի գնի» մասին խոսակցությունն անձամբ ինձ չի զվարճացնում, չնայած, հասկանում եմ, որ այն միանգամայն տեղավորվում է entertainment կամ lifestyle ժանրի մեջ, իսկ դրանք ընթերցողների, օգտատերերի սիրած ժանրերն են:
Լսելով նմանատիպ հարցերը՝ պատգամավորները, կախված նրանից, թե որքանով են իրենց «քաղաքի» կամ «դուխով տղա» համարում, պատասխանում են կա՛մ այնպես, ինչպես պետք է պատասխանեն պետական իշխանությունը ներկայացնող հանրային դեմքերը (հիշեցնեմ, որ այդպիսիք են ԱԺ բոլոր պատգամավորները), կա՛մ պատասխանում են Թոխմախի Մհերի ոճով ու մակարդակով: Բայց, ի տարբերություն վերջինիս, ՔՊ-ական «թոխմախները» երբեք ներողություն չեն խնդրում իրենց անդաստիարակ վարքի համար՝ հավանաբար, այն պատճառով, որ խրախուսվում են պետության առաջին դեմքի կողմից:
Պատգամավորներից «լավ տղերքի» ռեակցիաներն, իհարկե, նման են «թոխմախա-շմայսային» վիճակներին, բայց կա մի տարբերություն. այն ժամանակ լրագրողներին ԱԺ-ում հավատարմագրումից զրկելը որպես պատժամիջոց կամ իշխանության վրեժխնդրություն չէր կիրառվում, իսկ հիմա դա կիրառվել է, որքան գիտեմ, արդեն 4 անգամ: Եվ դա բնական է՝ մենք այն ժամանակ «ժողովրդավարության բաստիոն» չէինք:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Լուսանկարում՝ ԱԺ աշխատանքը լուսաբանելիս խնդիրներ ունեցած լրագրողներից երկուսը՝ Անի Գեւորգյանն ու Սյուզի Բադոյանը:
