Որպես քաղաքական կերպար՝ Դոնալդ Թրամփին ես պակաս եմ համակրում, քան Քամալա Հարիսին: Թրամփը կոպիտ է ընդդիմախոսների հետ, իր նախագահ լինելու ժամանակ հաճախ է հայտարարել բաներ, որոնք չէին համապատասխանել իրականությանը, լրագրողներին պիտակավորում էր համարյա այնպես, ինչպես որ դա անում են ՀՀ ԱԺ պատգամավորները եւ այլն: Բայց Թրամփի ընտրազանգվածն ինձ ավելի շատ է դուր գալիս, քան դեմոկրատներինը: Պահպանողական մոտեցումներն, իմ կարծիքով, ավելի «արժեքային» են եւ մնայուն, քան ծայրահեղ ազատական, «ձախական» հռետորաբանությունը:
Ավանդական ամերիկյան արժեքները, որոնք բխում են այդ երկրի Անկախության հռչակագրից, ի վերջո, կերտեցին այդ մեծ երկիրը, դարձրին այն ամենաբարեկեցիկ եւ ամենահզոր երկրներից մեկը: «Գլոբալ մասշտաբով» ժողովրդավարությունը (դեռ պետք է հասկանալ, թե ինչ է դա), ցանկացած ինքնության մերժումը կամ, օրինակ, երկու սեռի փոխարեն 154 սեռերի հաստատումը՝ այդ ամենը խոսակցություններ են, որոնք ինձ սրտամոտ չեն՝ նախ եւ առաջ այն պատճառով, որ դրանք հիմնված են էմոցիաների եւ ցանկությունների, ոչ թե իրականության մեկնության վրա:
Ենթադրում եմ, որ ամերիկացիների հարաբերական մեծամասնությունը նույնպես ոչ այնքան հավանում է Թրամփին, որքան չի հավանում այդ ինքնամոռաց «ձախականությունը»: Սենատում հանրապետականների հաղթանակը, հավանաբար, նույն պատճառն ունի: Իսկ Հարիսին ընտրողները ոչ այնքան հիացած էին դեմոկրատներով, որքան վախենում էին, որ Թրամփը կգա եւ ֆաշիստական ռեժիմ կհաստատի: Պարզվեց, որ առաջին հակառեյթինգը ավելի ուժեղ էր, քան երկրորդը: Բայց, քանի որ պայքարը հակառեյթինգների միջեւ էր (ում եք ավելի շատ ատում, ումից եք ավելի շատ վախենում), ապա ենթադրելի էր, որ ընտրություններն է՛լ ավելի են բեւեռացնելու ամերիկյան հասարակությունը, ինչպես որ դա եղավ նաեւ Վրաստանում եւ Մոլդովայում: (Մենք էլ, իհարկե, պակաս բեւեռացված չենք):
ԱՄՆ-ի, ինչպես եւ ցանկացած այլ կայացած երկրի քաղաքականությունը, մասնավորապես, Հարավային Կովկասում, մեծ տատանումների չի ենթարկվում վարչակազմերի փոփոխությունից: Այնպես որ’ Թրամփի նախագահ դառնալն ուղիղ ազդեցություն չի թողնի մեր խնդիրների վրա:
Կարդացեք նաև
Միջնորդավորված ազդեցություն, այո, կլինի: Հույս կա, կարծում եմ, որ Թրամփն ավելի վճռական քայլեր կձեռնարկի՝ Ուկրաինայում պատերազմը կանգնեցնելու համար: Դեմոկրատներն, իհարկե, նույնպես այդ ուղղությամբ ջանքեր կգործադրեին, բայց՝ պակաս ակտիվ: Որքան արագ վերջանա պատերազմն Ուկրաինայում, այնքան լավ ինչպես մեզ, այնպես էլ ամբողջ աշխարհի համար: Իհարկե, պատերազմը չի ավարտվի 3 օրում, ինչպես խոստացել է Թրամփը: Դա զուտ նախընտրական հռետորաբանություն էր: Ինչպես եւ Արցախում «քրիստոնյաների էթնիկ զտման» մասին խոսքերը: Նման խոսքերին պետք չէ լուրջ վերաբերվել:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Այս ընտրությունները ցույց են տալիս նաև ամերիկացիների և հայերի տարբերությունը՝ նրանք նախկինացավով չեն տառապում։ Ներկաները վա՞տն են, ուրեմն պետք է մերժել նրանց առանց «բայց»-երի, առանց «եթե»-ների։ Իսկ մեզ մոտ հակառակն է՝ ներկաներին վերընտրում ենք միայն նրա համար, որ հանկարծ նախկինները չգան իշխանության։