Քաղաքագետ Հրանտ Տեր-Աբրահամյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
Անկախ ԱՄՆ ընտրությունների արդյունքներից՝ հայ ժողովրդի խնդիրը մնում է նույնը:
Պայքարել և հաղթել մեզ 2016 -ից պարտադրած ու ցայսօր չավարտված Անկախության պատերազմում:
Այո` չավարտված ու այո` հաղթել:
Կարդացեք նաև
Այս պատերազմում Հայաստանի դեմ օգտագործվող գլխավոր գործիքը եղել, մնում է ու մնալու է Ադրբեջանի բանակը: Ուրիշ ոչ մի ռազմական գործիք չկա ու չի լինելու:
Դրա համար հայ ժողովրդի խնդիրը եղել ու մնում է` ունենալ այնպիսի պաշտպանության համակարգ, որն ի զորու կլինի հաղթել Ադրբեջանի ԶՈՒ-ին: Սրանից հետո են միայն գալիս մնացած խնդիրները, որոնք նույնպես կարևոր են բայց առանց սրա` անլուծելի:
Ով ասում է, մենք չենք կարող, մենք թույլ ենք, բա ինչ անենք, չի հասկանում խնդրի էությունը:
Նման պատմական իրավիճակներում` չեն հարցնում ինչ են կարող և անկարող ժողովուրդները:
Եվ ոչ մի ժողովուրդ պատմության մեջ հանուն իր անկախության պայքարում չի լինում և չի եղել ավելի ուժեղ քան իր թշնամիները: Անկախության պայքարը հենց նա է, որ հաղթում ես քո թվացյալ կարողությունից վեր: Եթե սա չեք հասկանում, ոչինչ չեք հասկանում պատմությունից:
Հայ ժողովուրդն ունի այս ճանապարհին լրջագույն խոչընդոտ:
Եվ դա դրսում չէ, ալ ներսում է:
Ներկա կառավարությունն իր պարտվածի հոգեբանությամբ և կարգավիճակով չի կարող առաջնորդել անկախության պայքարը:
Նույնը բնականաբար ներկա տիտղոսավոր ընդդիմությունն է, որի ամբողջ այլընտրանքը ներկա կուրսին «արժանապատիվ խաղաղությունն է», այսինքն` «մենք Նիկոլից լավ կբանակցենքը»: Բայց ոչ երբեք` անկախության պայքարի կարգախոսը:
Հաղթելու համար պայքարում, հայ ժողովրդին անհրաժեշտ է ձևավորել իրապես հայկական հզոր քաղաքական կազմակերպություն, և իրացնել ազգային հեղափոխություն:
Դա այդքան բարդ չէ, որքան թվում է:
Պետք է միայն գիտակցություն, կամք, նվիրում և հրաժարում բոլոր տեսակի փախուստի ճանապարհներից և պատրանքներից:
Թրամփի հաղթանակն ունի այդուհանդերձ մի լավ կողմ:
Անհեթեթ մարդկանց անհեթեթ հույսերը, որոնք քարոզում էին հայ ժողովրդին` նրա մասին, որ փրկությունը գալու է դրսից և հնարավոր է առանց Ադրբեջանի բանակին հաղթելու, գոնե այդ անհեթեթ հույսերից առավել հզորը հիմա հոդս է ցնդելու:
Քարոզողներն էլ պետք է կողմնորոշվեն` կամ պատրաստվում են հանուն Անկախության իրական ոչ փուչիկ պայքարի, կամ էլ թող իրենց բոլշևիկ պապերից մնացած կարմիր դրոշները հարթուկեն, ու սպասեն:
Իսկ ում համար Անկախությունն իրական արժեք է, թող միայն ուրախանա, որ իրեն իր կյանքում կարող է բախտ վիճակվել մասնակցել հանուն Անկախության իրական պայքարի:
