Անսովոր է դատարան դիմեն, նույնիսկ ծայրահեղ դեպքերում, ինչպես ֆուտբոլային խաղից հետո՝ ծեծկռտուքից հետո, երբ կռվողները որպես առաջին արձագանք դիմում են ոստիկանություն, հետագայում հետ են վերցնում իրենց բողոքը եւ տեղեկացնում ոստիկանության բաժանմունքին, որ իրենք լուծելու են այդ հարցը ուղղակի կոնսենսուսային բնույթով, առանց դատարան դիմելու անհրաժեշտության։
Տեղի հայկական կողմերը միջամտում են եւ միջնորդում, հորդորում են հայերին գտնել պատշաճ լուծումն առանց լիբանանյան դատարանի կարիքի: Կա ընդհանուր սկզբունք. «Ուզո՞ւմ եք, որ մարդիկ մեզ, հայերիս վրա ծիծաղեն, որովհետեւ մենք չենք կարողանում մեր տարաձայնությունները հարթել»։
Դա չի նշանակում, որ հայերը երբեք իրենց վեճերը չեն լուծել լիբանանյան դատարանում, այլ միայն հազվագյուտ եւ ծայրահեղ դեպքերով, իսկ եթե հակառակ դեպքում ինչ-որ հայ պնդում է դատական գործընթացներ սկսել, սա դատապարտելի արարք է համարվում լիբանանահայ հասարակության եւ համայնքի կողմից։ Վերջերս լսեցի, որ հարգարժան քաղաքական գործիչ պարոն Խուրշուդյանը դատական գործ է հարուցել ԱԺԲ-ի դեմ, քանի որ տեսանյութ են տեղադրել, որտեղ նա ռուսական համազգեստով, ամենայն հավանականությամբ, շինծու կերպարով է հայտնվում։
Ես իրավաբան, դատավոր կամ երդվյալ ատենակալ չեմ, այստեղ չեմ եկել գնահատելու, կամ քննարկելու՝ նման նկարի տեղադրումը ճիշտ է, թե սխալ։
Կարդացեք նաև
Բայց կան շատ ասպեկտներ, որոնք մտահոգում են ինձ, եւ վստահ եմ, որ շատ անկախ քաղաքական ակտիվիստներ եւ բլոգերներ, ինչպիսին ես եմ, նույնպես մտահոգված են. այս դեպքը բարոյապես հասարակական կարծիքին հուզող սցենար է դարձնում ՏՊԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ, որպես հետեւանք այս դատական հայցի հետեւանքով։
Օրենքներն ու կանոնակարգերը պետք է գործեն առողջ մթնոլորտ ստեղծելու ոգով, պարոն Խուրշուդյանը հանրային գործիչ է, նա պետք է ավելի լավ իմանա, որ երբ ինչ-որ մեկը մտնում է այս դաշտ, պետք է պատրաստ լինի դիմանալու բազմաթիվ բացասական իրավիճակների։ Ես, ով միայն համեստ բլոգեր է, ստիպված էի հանդուրժել բազմաթիվ վիրավորանքներ եւ բացասական կոշտ խոսքեր Լիբանանում ապրող մարդկանցից, որոնց հետ ունեմ երկու տասնամյակի պատմություն, ես գիտեի, որ կկորցնեմ իմ ընկերների առնվազն կեսին իմ քաղաքական հայացքների պատճառով: Տեսակետներ, որոնք այլեւս չէին համընկնի իրենց հետ, ես պատրաստ էի եւ ընդունեցի այդ հետեւանքները:
Իմ պարագան աննշան է, հազարավոր հայեր, որոնք գիտեին, որ հավանաբար ճակատներում են նահատակվելու, գնացին իրենց ճակատագրի հետեւից: Ես կոչ եմ անում պարոն Խուրշուդյանին հիշել եւ նկատի ունենալ սա, ինչը հանրային առաքելության մաս է կազմում. մենք պարտավոր ենք դիմանալ եւ հանդուրժել այս բոլորը:
Ավելին, տեղեկացա Ազգային ժողովրդավարական բեւեռի փաստաբան Արայիկ Պապիկյանի հետ հարցազրույցից, որ իրենք ճանաչել են այն փաստը, որ վիճարկվող նկարը հավանաբար կեղծ է։
Հետեւաբար, վերադառնում ենք տպավորության հարցին, եթե դա ճիշտ է, եւ պարոն Խուրշուդյանը չի ընդունում այս ճանաչումը եւ շարունակում է հետագա պահանջները, ինձ մոտ անձնապես թողնում է տպավորություն քաղաքական վենդետայի եւ վրեժխնդրություն փնտրելու: Չեմ կարող միանշանակ պնդել, թե դա իրականում այդպես է, Աստվածաշունչը մեզ սովորեցնում է չփորձել որոշել մարդկանց ներքին մտադրությունը, եւ որ վենդետա փնտրելու տպավորություն ստեղծելը կունենա վնասակար հետեւանքներ։ Այնտեղ, որտեղ վրեժխնդրության ձգտում կա, արդարությունը պարտված է, հայկական քաղաքական սպեկտրն արդեն տառապում է պառակտման, հակադրության, հանդուրժողականության ու երկխոսության պակասի, ներդաշնակության ու կոնսենսուսի բացակայության մթնոլորտից:
Այն տպավորությունը, որ պարոն Խուրշուդյանը թույլ է տալիս, որ այստեղ ստեղծվի, ինչ-որ մեկն է, ով ուզում է հաղթանակները հարթել եւ պատժել, ինչո՞վ է դա նպաստում ազգին, մինչդեռ պարոն Խուրշուդյանը հայտարարում է, որ ինքը արեւմտյան արժեքների ջատագով է, արեւմտյան արժեքները հիմնված են ներդաշնակության վրա։ Ասել է թե՝ ժողովրդավարության եւ հանդուրժողականության:
Ինչ վերաբերում է ժողովրդավարությանը, ապա դրա հիմքերը, հաջողության չափանիշը կայանում է հանդուրժողականության դրական միջավայրի ստեղծումը: Երբեք մի ստեղծեք որեւէ տպավորություն կամ մթնոլորտ, որը հուսահատեցնի որեւէ մեկին արտահայտել իր գաղափարները, առանց դատական պատասխանատվության ենթարկվելու վախի, եթե նա թույլ տա ամենափոքր սխալը, կամ նույնիսկ եթե չի խախտի ոչ մի կանոն:
Իսկ հնարավո՞ր է իր գաղափարներն արտահայտելիս ոչ մի կանոն չխախտել, կանոնները դոգմատիկ աղյուսների բլոկներ չեն, կանոնները պետք է ուղեկցվեն հանդուրժողականության ոգով, ոչ ոք չի կարող պատահաբար խուսափել որեւէ կանոն խախտելուց, մենք մարդ ենք եւ միայն Աստված չի սխալվում, մենք կատարյալ չենք, մարդկային էությունը սխալվելու բնությունն է, այդ իսկ պատճառով ժողովրդավարական հասարակություններում կանոններն ու օրենսդրությունները կիրարկում են ինքնազսպում, պաշտպանելու նրանց բռնակալության վերածվելուց։
«Ով երբեք մեղք չի գործել, թող առաջին քարը նետի». դա արեւմտյան դեմոկրատական արժեքների հիմքն է, ժողովրդավարությունը հիմնված է այս ոգու վրա, փոքրամասնությունների նկատմամբ հարգանքի եւ իսկ պարոն Խուրշուդյանը աջակցում է իշխանությանը շատերի աչքում։ Մինչ Բեւեռը կատաղի ընդդիմություն է, սա նաեւ շատ բացասական մեսիջ է ուղարկում եւ շատ բացասական տպավորություն է ստեղծում:
Ավելին, քանի որ սա նաեւ մեզ, նաեւ բոլոր բլոգերներիս է վերաբերում, մտահոգիչ է, որ պարոն Խուրշուդյանը հրաժարվել է դա հրապարակային դատավարություն դարձնելու պայմանավորվածությունից, որն ինձ նմաններին թողնում է հետագա անորոշության մեջ, ինձ նման մարդիկ, որոնք իրավաբան չեն։ Մենք պետք է իրավունք ունենանք հետեւելու այս գործընթացին, գոնե դաստիարակվելու համար, որը կօգնի մեզ հասկանալ եւ ըմբռնել, թե ինչն է սահմանված որպես արգելված, իսկ ինչը՝ ընդունելի եւ թույլատրելի։ Եզրափակելու համար, եթե կողմերից որեւէ մեկը հաղթի այս գործը, իսկ մյուսը պարտվի, դա կհանգեցնի պարտության ազգային մակարդակով, միակ ճանապարհը, որը դա կարող է ծառայել ազգին, այն է, որ երկու կողմերը կարգավորեն այս հարցը բարեկամական կոնսենսուսի՝ արտադատարանական մակարդակով:
Երբ ներդաշնակությունը թելադրում է արդյունքը, ազգը գերակշռում է:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
05.11.2024
