Որքա՞ն պետք է թանկանա տրանսպորտը եւ արդյոք պե՞տք է ընդհանրապես թանկանա: Այս հարցի քննարկումն ինձ մեկ այլ խնդիր է հիշեցնում: Պաղպաղակ ուտելը, ենթադրենք, երջանկություն է: Կյանքի ընկերոջը կամ ընկերուհուն հանդիպելը՝ նույնպես: Քանի՞ հատ պաղպաղակ պետք է ուտել, որպեսզի առաջանա այդ՝ կյանքի ընկերոջ հետ կապված երջանկության զգացումը: Նյութական եւ ոչ նյութական գործոնները համեմատելը դժվար է:
Թանկացման համար սովորաբար բերվում է հետեւյալ հիմնավորումը՝ «հուսահատության Գազելը» եւ ժամանակակից ավտոբուսները տարբեր գին ունեն: Այո՝ մասամբ համաձայն եմ. ավտոբուսում կանգնած ճխլվելը համեմատաբար ավելի «հաճելի է», քան «Գազելում» «շախմատային ձիու» դիրք ընդունելով: Այդ անվիճելի առավելությունն արժե՞ 200 կամ 300 դրամ:
Խնդիրն այն է, որ մնացած բոլոր առումներով հարմարավետություններ չեն ստեղծվել: Սկսենք նրանից, որ, օրինակ, 8,5 մետրանոց լեփ-լեցուն ավտոբուսում ես հնարավորություն չունեմ մոտենալու վճարման միակ սարքին, իմ հեռախոսի հավելվածով վճարելու համար: Իսկ իմ հեռախոսը կամ (եթե հետագայում լինի) բանկային քարտն այնպիսի «ապրանք» չէ, որ ես փոխանցեմ այլ ուղեւորներին՝ խնդրելով, որ «մի հատ անցկացնեն»: Ի դեպ, հավելվածը հեռախոսում գտնելը նույնպես խնդիր է, եթե շարժումներդ, մեղմ ասած, սահմանափակված են չորս կողմից:
Բացի այդ, տարեց մարդկանց մի մասը չի կողմնորոշվում հեռախոսային հավելվածներում եւ բանկային քարտերում. կարծում եմ, նրանց համար պետք է ստեղծվեն ինչ-որ այլընտրանքային լուծումներ: (100 դրամանոցներ ճարելը, ինչպես տեսանք, լավագույն տարբերակը չէ): Մի խոսքով, վարորդին «տոմսավաճառի» պարտականությունից ազատելը սկզբունքորեն ճիշտ է, բայց առանց բավարար լուծումներ գտնելու թանկացումների գնալը, ինձ թվում է, սխալ է:
Կարդացեք նաև
Էլ չասած, որ մենք՝ ուղեւորներս, պետք է «գին տանք» միայն այն դեպքում, երբ ավտոբուսները երթեւեկեն հստակ չվացուցակով եւ այնպիսի պարբերականությամբ, որ մենք կարողանանք «պիկ» ժամերին օգտվել տրանսպորտից՝ պահպանելով մարդկային արժանապատվությունը:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Լուսանկարը՝ Ռուբեն Մուրադյանի ֆեյսբուքյան էջից
