PARG-ը՝ «Կանչում եմ» նոր երգի, իր ինքնատիպ ձեռագրի եւ ոգեշնչման մասին
– Դուք բեմական արտաքին ունեք եւ հետաքրքիր տվյալներ, այսօր հայտնի դառնալն ավելի հեշտ է դարձել (սոցիալական ցանցերի շնորհիվ), քան մի 20 տարի առաջ: Այդ առումով ինչ ակնկալիքներ ունեք:
– Այո՛, այսօրվա թվային դարաշրջանում համացանցի, սոցիալական ցանցերի շնորհիվ, իսկապես ավելի հեշտ է դարձել հայտնի դառնալը։ Սոցիալական մեդիան հնարավորություն է տալիս արտիստներին դուրս գալ մեծ բեմեր եւ վայելել ավելի մեծ լսարան ունենալու հաճույքը: Սակայն իմ հիմնական նպատակը պարզապես հայտնի դառնալը չէ. դա նաև պատասխանատվություն է՝ իմ հայկական արմատները ներկայացնելու եւ մարդկանց հետ ավելի խորքային մակարդակի վրա կապ հաստատելու առումով։ Ի ուղին դեպի երգարվեստ սկսվել է Հայրավանք գյուղից, որտեղ երգում էի եկեղեցական երգչախմբում:Այդ փորձառությունն էլ ավելի ամրապնդեց իմ կապը հայկական մշակույթի հետ, որն ինձ հետ մնաց նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ընտանիքս տեղափոխվեց Վոլգոգրադ: Այնտեղ ես ամբողջովին խորացա երաժշտության եւ թատրոնի մեջ, ինչի արդյունքում լսելի դարձավ իմ արտիստական ձայնը։
Հայտնի դառնալն ինձ համար պատասխանատվություն է՝ իմ արմատներն ու հայկական մշակույթը միջազգային բեմ դուրս բերելու առումով։ Հայաստան վերադառնալը վերարթնացրեց այդ ձգտումը՝ ավելի խորացնելու կապը հայկական ավանդույթների հետ և ներկայացնելու դրանք համաշխարհային լսարանին։ Իսկ սոցիալական մեդիան հնարավորություն է տալիս կիսվել իմ երաժշտությամբ, սակայն ակնկալիքս պարզապես մեծաթիվ հետեւորդներ ունենալը չէ, ես ցանկանում եմ ստեղծել մի բան, որը կդիմանա ժամանակի փորձությանը, որը կամուրջ կլինի իմ մշակութային ժառանգության և գլոբալ լսարանի միջև։
Կարդացեք նաև
-Սովորաբար երիտասարդ երգիչները մինչեւ սեփական ձեռագիրը հաստատելը կրում են որոշակի ազդեցություններ՝ հայտնի խմբերի, արտիստների: Դուք ում երգերով եք դաստիարակվել:
-Իմ երաժշտական ոճը ձևավորվել է այնպիսի արտիստների ազդեցության տակ, որոնք համարձակորեն միավորում են տարբեր ոճեր և մշակույթներ՝ ստեղծելով մի նոր ու հզոր բան։ Արտիստներ, ինչպիսիք են Գլեն Հանսարդը, Հոզերը և Մասեգոն, որոնք համարձակորեն փորձարարությունների են դիմում՝ միավորելով ֆոլք, սոուլ և ժամանակակից երաժշտության տարրեր՝ միաժամանակ մնալով ինքնատիպ ու անկեղծ։ Նրանք ինձ սովորեցրել են, որ երաժշտությունը չի պարտավորվում տեղավորվել սահմանափակ ձևաչափերի մեջ, այլ կարող է լինել միահյուսում, որը խոսում է համընդհանուր մակարդակով։
Ես ցանկանում եմ ներդաշնակել հայկական ժողովրդական երաժշտությունը ժամանակակից հնչյունների հետ՝ ստեղծելով նորարար, բայց ավանդույթով հագեցած երաժշտություն։ Այս համադրությունը հեշտ չէ, բայց հենց այն է, որ ինձ ամենից շատ է բավարարություն և արտահայտվելու հնարավորություն տալիս։ Հայկական երաժշտությունն ունի եզակի հուզական խորություն, որը ցանկանում եմ փոխանցել ժամանակակից լսարանին։ Հուսով եմ՝ կկարողանամ հարգանքով պահպանել իմ ազդեցությունները՝ միաժամանակ ձևավորելով իմ յուրահատուկ ոճը՝ կապելով անցյալն ու ներկան։
-Խնդրում են ներկայացնեք ձեր նոր երգը՝ «Կանչում եմ»:
-«Կանչում եմ» երգը շատ ինտիմ ստեղծագործություն է, որը շոշափում է կորստի, միայնության եւ մեկուսացման զգացումները՝ ուսումնասիրելով ինքնության որոնումը՝ այլ մարդու հետ կապի միջոցով: Երգի անվանումը խորհրդանշում է իմ անձնական ուղին՝ վերամիավորվելու իմ արմատների և հանդիսատեսիս հետ՝ ավելի խորը մակարդակով։ Այս ստեղծագործությունը միավորում է հայկական ավանդական հնչյունները ժամանակակից երաժշտության տարրերի հետ՝ ստեղծելով կամուրջ պատմության եւ ժամանակակից արտահայտչականության միջև։
«Կանչում եմ» երգում անդրադառնում եմ ինքնության, պատկանելիության եւ անձնական աճի թեմաներին։ Երգը հասանելի է դարձնում այն զգացմունքը, որ շատերն են ունեցել այդ քաղցր պարտադրանքն ու կարոտը՝ հասկանալու իրենց ծագումը, ճանաչելու սեփական ինքնությունը։ Այս ստեղծագործությունը արտահայտում է իմ ձգտումը՝ հայ մշակույթը տարածելու և սեփական ինքնությունը հաստատելու հնչյունների միջոցով, որը հարստանում է ժամանակակից ձայնային էֆեկտներով և դիզայնով՝ ստեղծելով այն զգացողությունը, որ ունկնդիրը սուզվում է երգի բովանդակային աշխարհի, դրա յուրօրինակ տիեզերքի մեջ։
– Ի՞նչն է ձեզ ոգեշնչում ստեղծագործելիս:
– Ոգեշնչումը կարող է ունենալ ամենատարբեր պատճառներ ու ազդակներ: Նախ ինձ շատ է ոգեշնչում իմ կինը։ Երգը գրելիս ես ինչ-որ բան եմ վերցնում անցյալից, ինչ-որ բան՝ իմ ինքնազգացողությունից, իսկ երբեմն էլ բառերն ինքնին ծնվում են երաժշտության տրամադրության ներքո, եւ ես շարունակում եմ զարգացնել թեման։
– Ըստ Ձեզ՝ որոնք են Ձեր ուժեղ կողմերը, որպես արտիստ, որ կարող են հաջողության գրավական լինել:
– Իմ ուժեղ կողմերից մեկն այն է, որ երաժշտության եւ բեմի նկատմամբ իմ մոտեցումը միշտ անկեղծ է։ Մանկությունս անցել է թե՛ Հայաստանում, թե՛ Ռուսաստանում, ինչը հնարավորություն է տվել հանդիպելու տարբեր մշակույթների, սակայն իմ հայկական ինքնությունը միշտ եղել է իմ ստեղծագործական ուղու հիմքում։ Թատրոնի իմ ուսումնառությունը ինձ ոչ միայն տեխնիկական հմտություններ տվեց, այլև օգնեց, որպեսզի ավելի խորքային հանդես գամ բեմում, ու փոխանցեմ զգացմունքներն ու պատմությունները, որոնք ուզում եմ հաղորդել իմ երաժշտության միջոցով։
Վստահ եմ, որ իմ կապը հայկական մշակույթի հետ և այն պահպանելու ու նորացնելով ներկայացնելու ձգտումը առանձնացնում է ինձ մյուս արտիստներից։ Ժողովրդական երաժշտությունը համատեղել ժամանակակից հնչյունների հետ՝ ստեղծելով մի յուրահատուկ ոճ, որը կլինի և՛ թարմ, և՛ հոգեհարազատ, իմ հիմնական ստեղծագործական գիծն է։ Ես մեծ ուշադրություն եմ դարձնում հանդիսատեսի հետ հուզական կապին: Հզոր է այն երաժշտությունը, որը խոսում է ունկնդրի սրտի հետ։
– Ինչո՞ւ հենց PARG, հասկանալի է, որ դա Ձեր անվան (Պարգեւ Վարդանյան) կրճատ ձեւն է: Այնուամենայնիվ, ինչու…
– «Պարգ» անունը ինձ համար բնական ընտրություն էր, քանի որ այն իմ լրիվ անվան՝ Պարգեւի կրճատ տարբերակն է։ Մանկուց ընկերներս և ընտանիքս հենց այդպես են ինձ կոչել, և երբ սկսեցի ստեղծագործել՝ որպես արտիստ, ցանկացա ունենալ մի անուն, որը կլինի և՛ հեշտ հիշվող, և՛ ինձ համար անձնական։ Այդպես «Պարգ»-ը դարձավ իմ բեմական անունը։ Այն պարզ է, անկեղծ ու արտահայտում է իմ բնավորությունն ու երաժշտական ոճը։
Իմ ստեղծագործական թիմը նույնպես հավանեց այդ տարբերակը՝ գտնելով, որ այն արտահայտում է իմ արվեստի ինքնությունը՝ տարբերակիչ, անկեղծ և հարազատ։ «Պարգ» անունը ներկայացնում է իմ առաքելությունը՝ կապ հաստատել հանդիսատեսի հետ, կապված լինելով իմ արմատների հետ եւ կիսելով այն, ինչ իրապես զգում եմ։
– Հիմա արհեստական բանականությունը երաժշտություն ու բանաստեղծություն է գրում, կարո՞ղ է գա մի ժամանակ, որ այդ իմաստով լուրջ մրցակից դառնա սիրտ ու հոգի ունեցող մարդուն:
– Արհեստական բանականությունը իսկապես մեծ հաջողությունների է հասել՝ նաեւ «ստեղծագործելու» առումով, սակայն ես համոզված եմ, որ միշտ էլ էական տարբերություն կլինի մարդու ու անշունչ մեքենայի ստեղծածի միջև։ Արվեստը շատ անձնական բան է՝ այն արտացոլում է մարդու կյանքը, հույզերը և մշակութային հիմքը։ Արհեստական բանականությունը կարող է նմանակել որոշ ոճեր ու նրբություններ, սակայն այն չունի այն ապրումները, որոնք ծնում են իրական ու խորքային երաժշտություն ու պոեզիա։ Երաժշտությունը զգացմունքների արտահայտություն է, մինչդեռ արհեստական բանականությունը կարող է լինել գործիք, որը կօգնի արտիստներին նոր մոտեցումներ գտնել։ Ի վերջո, արվեստը երկխոսություն է արտիստի և հանդիսատեսի միջև, կապ, որը խարսխվում է զգացմունքների վրա։ Չնայած արհեստական բանականությունը կարող է նպաստել երաժշտության զարգացմանը, բայց ես չեմ կարծում, թե երբևէ կկարողանա փոխարինել այն յուրահատուկ ապրումներին ու հույզերին, որոնք արտահայտում են արվեստագետները։ Արհեստական բանականությունն ի վիճակի չէ փոխանցելու մարդկային իրական հույզերը, անկեղծությունն ու տաղանդը…
Զրուցեց Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ
Լուսանկարները՝ Տիգրան Խաչատրյանի
