Հաճախ մեր՝ հայկական համացանցում կարդում եմ, թե ինչ լա՜վն է վրացական ընդդիմությունը, որը մանդատները չի վերցրել եւ փողոց է դուրս եկել, եւ որքա՜ն վատն է մեր ընդդիմությունը, որը 2021 թվականին դա չարեց եւ հիմա էլ չի անում:
Իրականում այստեղ «լավի» կամ «վատի» խնդիր չկա՝ այդ կատեգորիաներով դատելը կամ համեմատություններ անելն արդյունավետ չէ: Հայաստանի եւ Վրաստանի նման երկրների դեպքում հնարավոր չէ ամբողջությամբ արհամարհել արտաքին քաղաքական գործոնը: Ըստ այդմ, Վրաստանի ընդդիմությունը չի ընդունում ընտրությունների արդյունքները, չի վերցնում մանդատները եւ փողոցային ակցիաներ է անում, որովհետեւ այդ ընդդիմության հովանավորները (որոնց ներկայացուցիչն է, ի դեպ, այդ երկրի նախագահը) ուղղորդում են, խրախուսում են եւ գուցե նաեւ՝ ֆինանսավորում են հենց այդ գործելակերպը: Իսկ մեր ընդդիմությունը վերցրել է մանդատները, մասշտաբային բողոքներ չի կազմակերպում եւ արտահերթ ընտրություններ չի պահանջում, որովհետեւ մեր ընդդիմության «շեֆերը» դա չեն ուղղորդում, չեն խրախուսում եւ չեն ֆինանսավորում:
Իհարկե, երկու դեպքում էլ կան ներքին գործոններ, բայց ամբողջությամբ մերժել արտաքին գործոնը հնարավոր չէ: Եվ այս իրավիճակի պատճառը միանգամայն պարզ է. Արեւմուտքի համար Կոբախիձեի կառավարությունը խիստ անընդունելի է, եւ այնտեղ ամեն ինչ կանեն, որ այդ կառավարությունը տապալվի: Ուստի Վրաստանում անցած խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ վարչական ռեսուրսների օգտագործման եւ կեղծիքների մասին հայտարարություն է արվում անգամ Բայդենի վարչակազմի մակարդակով: Երեւանի ավագանու 2023 թվականի ընտրությունները դրանցից քիչ էին տարբերվում, բայց ոչ ոք, այդ թվում՝ Հայաստանի ընդդիմությունը, դրա մասին հայտարարություններ չարեց:
Ավելի նուրբ հարց է, իհարկե, այն, թե արդյո՞ք Կոբախիձեի կառավարությունը «ռուսամետ է», որքան ռուսամետ էր, ասենք, Ուկրաինայի նախկին նախագահ Վիկտոր Յանուկովիչը: Ինձ թվում է, ոչ: Վրաստանի կառավարությունն, իմ կարծիքով, ավելի շուտ պրագմատիկ է, ինչպես նաեւ՝ չափավոր պահպանողական, ինչը համապատասխանում է մեր հարեւան ժողովրդի ընդհանուր տրամադրություններին:
Կարդացեք նաև
Փաշինյանի կառավարությունը միանգամայն ընդունելի է Ռուսաստանի համար: Կրեմլից ոչ մի ազդակ չի գալիս՝ այդ կառավարությունը տապալելու, ինչ էլ խոսեն մեր իշխանության «արեւմտամետ» խոսնակները: Պարտված, թուլակամ, մշտապես տատանվող, միջազգային քաղաքականությունը չհասկացող իշխանությունը ձեռնտու է ոչ միայն ռուսներին, այլեւ բոլոր արտաքին խաղացողներին: Այնպես որ «վրացական սցենարն» այս պահին Հայաստանում իրատեսական չէ:
…Եթե Լուկաշենկոն հայտարարեր, որ պատրաստվում է դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից, իսկ լուկաշենկոյական խոսնակները ամեն օր տարբեր եթերներում «քաղցր խոսքեր» ասեին Ռուսաստանի հասցեին, ապա բացառված չէ, որ արեւմտյան համապատասխան կառույցները գովեին բելառուսական «ժողովրդավարությունը»:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Դուք քննադատում եք արևմուտքին կրկնակի ստանդարտների մեջ,իբր մեկ դեպքում արձագանքում է խախտումը,մյուս դեպքում’ ոչ։
Բայց արևմուտքի համար կարևոր չէ մանր շունր խախտումները ոչ այս դեպքում,ոչ էլ այն։
Կա մի պարզ ճշմարտություն, եթե ընտրություններում հաղթում է բռնապետական հավակնություններ ունեցող ուժ,անկախ ամեն բանից ընտրությունները անցել են ոչ ազատ և արդար,քանի որ դժվար է պատկերացնել հասարակություն,որը ազատ ու անկաշկանդ լինելով, կգնա և կընտրի բռնապետությունը, ունենալով այլընտրանք ազատությունը։ Եթե հասարակությունը ընտրում է բռնապետությունը դա ինքնըստինքյան խոսում է այն մասին,որ երկրում չկա ազատ միտք,ազատ խոսք,օրենքի գերակայություն և այլն։
Ոչ մի արևմտյան լիդերի չի հետաքրքրում քանի լցոնում է կատարել, կամ չի կատարել մեր հարևան Ալիևը,մեր սիրելի դաշնակից Պուտինը,կամ Կորեայի լիդեր Կիմ Չեն Ընը։
Մեր ընդդիմությունը,հանձինս Սրբազանի ,ռուսամետ ուժ է,ոչ թե ռուսամետ,այլ պուտինամետ ուժ է,այսինքն նրա հաղթանակը նշանակելու է իշխանության բռնազավթում, և այդ պատճառով նրանք երբեք արևմուտքից չեն ստանա ոչ մի աջակցություն։
«Հայաստանի եւ Վրաստանի նման երկրների դեպքում հնարավոր չէ ամբողջությամբ արհամարհել արտաքին քաղաքական գործոնը», բայց 2018-ին Դուք, կարծես, այլ կարծիք ումեիք։ Հիշում եմ, թե ինչպես էինք Ձեր հոդվածներից մեկում փորձում մեր հասարակությանը և ռուսներին համոզել, որ 2018-ի հեղափոխության մեջ արտաքին քաղաքական գործոն չկա և նման այլ բաներ։ Կրեմլից թե 2018-ին, թե 18-ից հետո մինչև 2021-ը ազդակներ գալիս էին, բայց դրանք շատերի կողմից չէին նկատվում, որոշներն էլ ասում էին, որ դա Հայաստանի ներքին գործն է, թող ոչ ոք չխառնվի այդ գործերի մեջ (ռուսներին ասում էին «это не ваше дело, как нибудь сами разберёмся»).