Իջևանի հյուրանոցներից մեկի հարևանությամբ մի արհեստանոց կա, որն անհնար է չնկատել, հատկապես, երբ դուռը բաց է: Դռան առջև «կանգնած» երկաթե շնիկն ու մարդուկն էլ ողջունում ու կարծես «էստի համեցեք» են ասում:
Ներս մտա և հետաքրքրությունս ավելի բորբոքվեց: Դարակաշարերի վրա կողք կողքի շարված են երաժիշտներ, զինվորներ, կենդանիներ ու տարբեր մեքենաներ, բոլորն էլ պատրաստված հեղյուսներից (բոլտ), պնդօղակներից (գայկա), պտուտակներից, զսպանակներից և այլ երկաթյա իրերից, որոնք օգտագործվում են մեքենաշինության մեջ:
Կարդացեք նաև
Պարզվեց այս ամենի հեղինակը ավտոմեխանիկ Արմեն Դարբինյանն է: Նա իր ազատ ժամանակն ու մեքենաների նորոգման համար անպիտան դետալներն օգտագործում է արվեստի գործեր ստեղծելու համար: Ասում է, որ քիչ-քիչ է սարքում. վերջին աշխատանքն արել է երեք ամիս առաջ, իսկ առաջինը՝ չորս տարի առաջ: «Ազատ ժամանակ, երբ մուսաս գալիս է, սիրում եմ ստեղծագործել: Զինվորներին սարքել եմ պատերազմի ժամանակ»:
Իր աշխատանքներով ավելի շատ հետաքրքրված են զբոսաշրջիկները, քան տեղի բնակիչները: Սակայն այցելուների և հետաքրքիր դեպքերի պակաս չի ունենում: «Անցած ամռանը դրսում գործ էի անում, մեկ էլ տեսնեմ՝ երեք մեծ, բարձր մոտո էստեղ կանգնած: Ես էդպիսի մոտոներ դեռ տեսած չէի, ձայնն էլ չէի լսել: Եկան, կանգնեցին, ասում են՝ ջերմանի, ջերմանի: Հասկացա, որ Գերմանիայից են: Անգլերեն չեմ հասկանում. շարժումներով ցույց տվեցին, կոտրված հայելին բերեցին, պարզվեց, որ մոտոյի հայելին սվառկայի (հեղ. զոդման) կարիք ունի: Մեկ էլ, որ չտեսան աշխատանքներս. ասում են՝ օ՜, մաեստրո, մաեստրո: Մեկ, երկու աշխատանք գնեցին»:
Վարպետ Արմենն իր աշխատանքները գնահատում է ըստ բարդության և, թե որքան ժամանակ է տրամադրել այն պատրաստելու համար: Աշխատանքները ցուցադրելու և փառատոնների ներկայացնելու ցանկություն ունի, բայց անձամբ ներկայանալ, մասնակցել չի սիրում, համարում է, որ ինքն իր արհեստով պետք է զբաղվի:
Գեւորգ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
