«Քաղաքացիական հասարակություն» հասկացությունը հիմնված է սկզբունքների վրա, որոնցից կարևորագույնն է՝ չդառնալ քաղաքական կողմ և չունենալ երկակի ստանդարտներ` լինել անաչառ ու անկողմնակալ:
Մի կողմ թողնենք այն խնդիրը, որ նրանք հիմնականում ֆինանսավորվում էին արևմտյան դրամաշնորհներով, և, բնականաբար, ունեին որոշակի պարտավորություններ: Այստեղ խնդիրն ավելի հիմնարար է: Ցանկացած քաղաքագիտական կամ հասարակագիտական հանրագիտարաններում կարելի է գտնել քաղաքացիական հասարակության ընդունված բնութագիրը. քաղաքացիական հասարակությունը քաղաքացիների այն հանրույթն է, որը հեռու է իշխանության լծակներից, պաշտպանված է պետական ու իշխանական մարմինների անմիջական միջամտությունից, նրանց կամայական կարգավորումներից, ինչպես նաև այլ արտաքին՝ քաղաքական ու բիզնես ազդեցությունից: Պարզ ասած՝ նրանք իշխանության առջև հանրության շահերն ու պատկերացումներն են ներկայացնում:
2018 թվականին տեղի ունեցավ այն, ինչն անխուսափելի էր․ փլուզված քաղաքական դաշտը սկսեց համալրվել հենց «քաղաքացիական հասարակության» կադրերով, այսինքն՝ խախտվեցին քաղաքացիական հասարակության՝ վերը ներկայացված բոլոր սկզբունքները: Իրավապաշտպանները, բնապահպանները, տարատեսակ իրավունքների պաշտպանները դարձան նախարարներ, պատգամավորներ, տեղական իշխանության ղեկավարներ՝ որոշ դեպքերում դառնալով ավելի կոռումպացված և իրավական պետության սկզբունքները խախտելով ավելի բացահայտ ու ավելի կոպիտ եղանակներով, քան՝ իրենց նախկին կոլեգաները:
Արդյունքում քաղաքական համակարգն ինչպես փլուզված եղել է 2018-ի իշխանափոխությունից առաջ, նույն վիճակում է այսօր, իսկ «քաղաքացիական հասարակություն» հասկացությունը Հայաստանում վարկաբեկվել է: Սա արդեն ոչ միայն քաղաքական, այլև սոցիալական ու արժեքային ճգնաժամի ցուցիչ է:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
