Հատվածներ Սերգեյ Ավերինցեւի գրքից
Ո՞վ է հումանիտար գիտությամբ զբաղվող մտավորականը: Արդյո՞ք մի մարդ է, որն իր վրա է վերցրել որոշակի մտավոր-բարոյական պարտավորություններ՝ դրանք կատարելու համար, ոչ թե հանուն իր քմահաճույքների եւ հավակնությունների: Թե՞ հատուկ կարգի ֆունկցիոներ է, «մտավոր աշխատանքի մշակ», կարգադրություններ կատարող, որը բացի այդ կարգադրություններից, ոչ մի բանի կարիք չունի՝ գումարած պաշտոնները, երկրային բարիքները, մշտական վերահսկողությունը:
Մարդը, որն իր մտավոր եւ մարդկային փորձում գիտի միայն այսօրվա ծեծված պատկերացումների մասին, այսպես ասած, «պատմական գավառամտության» զոհ է:
Կարելի է վստահ լինել ինքդ քո եւ քո հաջողությունների մեջ, եւ դա զզվելի է ու տխուր: Կարելի է կախարդված լինել անհաջողության վտանգով, եւ դա վախկոտություն է: Կարելի է տատանվել հաջողության տենչի եւ տապալման վախի միջեւ, եւ դա ունայնություն է ու ստորություն: Կարելի է անտարբեր լինել ապագայի նկատմամբ, ու դա մահ է: Ազնվություն եւ ուրախություն է այդ չորս հնարավորությունների սահմաններից դուրս գալը, խիզախորեն մտնել մթության մեջ, լրջորեն ներդնել սեփական ջանքերը, բայց միաժամանակ թեթեւ վերաբերվել արդյունքին՝ չվախենալով լինել ծեծված ու ծիծաղելի:
Կարդացեք նաև
Մշակութային, մտավոր եւ ցանկացած այլ արժեքների բացարձակացումը՝ մարդուց եւ մարդկայինից դուրս, հեզության եւ հումորի զգացողության ցանկացած կորուստը, ի վերջո, բերելու է ձախողման:
Այսօր, ինչպես միշտ, մտավորականի գործն է հոգ տանել ոչ թե այն մասին, արդյոք ուրիշները հասկանում են իրեն, այլ այն մասին, արդյո՞ք ինքը հասկանում է այլոց:
Սերգեյ Ավերինցեւը (1937 – 2004) ռուս բանասեր է, պատմաբան, բանաստեղծ եւ թարգմանիչ, ռուս ուղղափառ եկեղեցու դպիր: Տարբեր դարաշրջանների աստվածաբանական, փիլիսոփայական, գրական ժառանգության հետազոտող է: Նրա՝ «Բացատրվելու փորձեր: Զրույցներ մշակույթի մասին» գիրքն ընդգրկում է գիտնականի հարցազրույցներն ու հրապարակախոսական հոդվածները:
Պատրաստեց եւ թարգմանեց Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԸ
Մտավորականություն չկա, համենայնդեպս ներկայիս Հայաստանում։