Մի քանի հարց ուղղեցինք Գուրգեն Արսենյանի վաղեմի ընկերոջը՝ Ղազախստանում ՀՀ նախկին դեսպան Արա Սահակյանին:
– Հետաքրքիր է, այնուամենայնիվ, ինչո՞ւ հետ կանչվեց Վաղարշակ Հարությունյանը, եւ ինչո՞ւ նշանակվեց հենց Գուրգեն Արսենյանը։ Ո՞րն է Ձեր մեկնաբանությունը:
– Հետաքրքրասիրությունը մարդկության զարգացման խթան է, լավ հատկանիշ է, բայց ունի սահման։
– Խուսափո՞ւմ եք պատասխանից։
Կարդացեք նաև
– Ամենեւին։ Դեսպանների ռոտացիան հենց այնպես չի տեղի ունենում։ Դա գրեթե միշտ առնչակցվում է հավատարմագրման երկրի հետ հարաբերությունների հեռանկարին։
– Իսկ եթե ավելի պա՞րզ…
– Նոր դեսպանի անձը հուշում է՝ պահպանվո՞ւմ է հարաբերությունների նախկին կուրսը, դրակա՞ն փոփոխություն է սպասվում, թե՞ վատթարացում։
– Եվ ի՞նչ է հուշում Գուրգեն Արսենյանի անձը։
– Դեսպանության կայքի լրահոսին հետեւելով նկատում եմ, որ դեսպանի աշխատանքային ժամանակացույցը հագեցած է, մշտական հանդիպումների ռեժիմի մեջ է՝ նրան ընդունում են իշխանության տարբեր ճյուղերում…
– Ըստ գործող հոռի ավանդույթի, պակասում են «ի տարբերություն նախկին դեսպանի» բառերը։
– Պակասում են, այո, բայց չտրվենք հոռի բարքերին։ Յուրաքանչյուր դեսպան ներկայացնում է իր պետությունը, կատարում է Կենտրոնից տրված հրահանգները։ Խնդիրն այն է, թե ինչ արագությամբ, որակով, նվիրումով է դրանք կատարում, որքանով է նախաձեռնող, խիզախ, ինքնուրույն, ինչ խորությամբ է ընկալում վիզավիի խոսքը, անգամ թերասացությունը, տեղեկատվության ինչ աղբյուրներից է օգտվում եւ ինչ մեթոդաբանությամբ։ Դիվանագետից պահանջվում է պրոֆեսիոնալիզմ, նա պետք է լինի բանիմաց, լայն աշխարհընկալմամբ հասուն անհատականություն, որը նաեւ որոշումներ ընդունելու խիզախություն պետք է ցուցաբերի։
Անի ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
