Գործող իշխանությունները լավ են հասկանում, որ «COP-29»-ից հետո Ադրբեջանը, Թուրքիայի եւ Արեւմուտքի համաձայնությամբ, կարող է հարձակում գործել ՀՀ-ի վրա՝ թյուրքական աշխարհի միավորման գաղափարն իրագործելու հեռահար նպատակով, որն ուղղված է Իրանի, Ռուսաստանի, ինչ-որ չափով նաեւ Չինաստանի դեմ՝ Կենտրոնական Ասիան վերահսկելու համար։ Եվ այդ պատճառով է, որ մեր «խելոքները» նմանատիպ հայտարարություններ են անում՝ ցույց տալու, որ ՀՀ-ն ամեն ինչի համաձայն է, պատրաստ է ամեն քայլի գնալ, հետեւաբար՝ հակառակորդը հարձակման օրինակարգություն չունի (թեպետ խոշոր խաղացողների կոնսենսուսի դեպքում օրինակարգությունը որեւէ մեկին չի հուզում):
Այժմ տարածագոտու աշխարհաքաղաքական զարգացումների ծիրում նաեւ Սյունիքն է՝ Փաշինյանի հեղինակած Խաղաղության խաչմերուկով: Այդ հատվածում հիմնական քննարկումները, որոնց Հայաստանը չի մասնակցում, ծավալվում են հաղորդակցության միջոցների, մասնավորաբար, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքի» վերահսկողության հարցի շուրջը: «Միջանցքին» հավակնում են ե՛ւ Արեւմուտքը, ե՛ւ Թուրքիան, ե՛ւ, նույնիսկ, Ադրբեջանը՝ այն հաշվարկով, որպեսզի ճանապարհի նկատմամբ Ռուսաստանն ու Իրանը հսկողություն չունենան: Հայաստանի կարծիքը ոչ ոք չի էլ հարցնում, իսկ Խաղաղության խաչմերուկի «գնորդ», կարծես թե, չի գտնվում:
Ինչ վերաբերում է ՔՊ-ական բարձրաստիճան իշխանավորների վերը հիշատակված հակասական հայտարարություններին, դրանք ոչ այլ ինչ են, քան ուղղակի անզորության ճիչեր, վեց տարի շարունակ սխալ վարվող քաղաքականության տրամաբանական հետեւանք:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
