Ռոբերտ Քոչարյանի գործի «վերաթարմացումն» ունի մի քանի «չափում», որոնք, կարծում եմ, պետք է իրարից տարանջատել:
Քաղաքական «չափում». Երկրորդ նախագահը քաղաքական պատասխանատվություն է կրում 2008 թվականի մարտի 1-ին իրականացված սպանդի համար: Իր իշխանության ամբողջ տասնամյակը նշանավորվել էր կարծր ավտորիտար ռեժիմի հաստատմամբ՝ քաղաքական ռեպրեսիաներով, չբացահայտված սպանություններով, խոսքի ազատության վայրագ ճնշումներով, կոռուպցիոն համակարգի բյուրեղացմամբ: «Մարտի 1-ը» դրա գագաթնակետն էր, վերջին «պարոքսիզմը»:
Իրավական «չափում». «Մարտի 1-ը» «սահմանադրական կարգի տապալման փորձ» համարելը իրավական տեսակետից չափազանց անհամոզիչ է թվում: Մի անգամ այդպիսի մեղադրանք պաշտպանելու փորձը տապալվել է՝ պարզ չէ, թե ինչու պետք է հաջողվի երկրորդ անգամ: Ի դեպ, «վերաբացելու» մասին ՍԴ որոշումը նույնպես իրավական առումով խոցելի է, որովհետեւ դատավորներից առնվազն երկուսը առնչվում էին հակաքոչարյանական գործունեության հետ:
«Կոռուպցիոն» մեղադրանքներն ինձ իրավաչափ են թվում: Պարզապես մեղադրող կողմում պետք է լինեն բարձր մակարդակի մասնագետներ, որոնք կկարողանան համոզիչ կերպով դրանք ապացուցել:
Կարդացեք նաև
Քարոզչական «չափում»: Քանի որ Հայաստանում չեն եղել եւ չկան անկախ դատարաններ, իսկ քննչական մարմիններն ու դատախազությունը նման դեպքերում առաջնորդվում են քաղաքական պատեհությամբ, հիմքեր կան ենթադրելու, որ գործը վերաբացելու հրահանգը եկել է «ամենավերեւից»: Նպատակը պարզ է՝ շեղել հասարակության ուշադրությունն այն քայլերից, որոնք ձեռնարկում է իշխանությունը՝ Ադրբեջանին նոր զիջումներ անելու ուղղությամբ:
Իշխանական քարոզչության համար «Քոչարյանը» «բոբո» է, որով վախեցնում են քաղաքացիներին, պիտակ, որը կպցնում են ցանկացած ընդդիմախոսի: Հետեւաբար, որքան ուշ մոռացվի երկրորդ նախագահը, այնքան լավ ներկայիս վարչակարգի համար:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
