Մեզանում մշտապես քննարկման թեմա են դառնում երկրորդական թեմաներ: Չգիտեմ՝ դա միտումնավո՞ր է արվում, այդ երկրորդական թեմաներն ավելի «աղբիբարով են» կամ «դեղի՞ն», թե՞ սոցցանցային ալգորիթմներն են դա հուշում, բայց հաճախ ամեն մի մանրուք ձեռք է բերում «որոշիչ նշանակություն» եւ մի քանի օրվա ընթացքում դառնում հանրության «ծամոնը»:
1.Ի՞նչ եք կարծում, եթե Փաշինյանը ցանկանար, որ Արփի Դավոյանը դառնար արդարադատության նախարար (կամ պաշտպանության նախարար, կամ կադաստրի պետ կամ ՀՀ նախագահ), ՔՊ վարչությունը, ՔՊ համագումարը կամ ՔՊ տիեզերական ժողովը կարո՞ղ էին դրան խանգարել: Ակնհայտորեն՝ ոչ:
Հաջորդ հարցը. որեւէ տարբերություն կա՞ արդարադատության նախարար է Գրիգոր Մինասյա՞նը, թե՞ Արփի Դավոյանը, որեւէ նշանակություն ունի՞ նրանց կոմպետենտության մակարդակը: Դարձյալ՝ ոչ: ՔՊ-ական նախարար լինելու համար բավարար է սովորել մի քանի տասնյակ բառ, այդ թվում՝ «նախկինները», «ինքնիշխանությունը», «մեր քաղաքական թիմը»: Կարելի է ընդհանրապես ոչ մեկին չնշանակել եւ այդ գործառույթները հանձնել արհեստական բանականությանը:
Ինչո՞ւ է հանկարծ կարեւոր դարձել, թե որ անձն է որ պաշտոնը զբաղեցնում: Հայաստանում գոյություն ունի միայն մեկ պաշտոն՝ Առաջին Դեմքի պաշտոնը (որ սահմանադրությամբ ինչպես էլ այն կոչվի), որն ունի իրական իշխանություն, որը որոշումներ է կայացնում եւ որից ամեն ինչ կախված է: Մնացածը՝ «կորդեբալետ» է կամ, եթե ուզում եք՝ «համեմունքներ»:
Կարդացեք նաև
2. Արդյո՞ք նշանակություն ունի, թե ինչ դիրքով է Փաշինյանը կամա թե ակամա Մոսկվայում նկարվել: Դրա մասին իր «պրոտոկոլը» թող հոգ տանի: Ինձ համար շատ ավելի կարեւոր է, որ Պուտին-Փաշինյան, Պուտին-Ալիեւ հանդիպումների վերաբերյալ ՌԴ նախագահի մամուլի քարտուղար Պեսկովը արտաբերել է «Զանգեզուրի միջանցք» բառակապակցությունը: Այդ հանդիպումների չակերտավոր, մեզ համար խիստ անբարենպաստ «արդյունավետության» մասին անուղղակիորեն վկայում է Թուրքիայի տրանսպորտի եւ ենթակառուցվածքների նախարարի հայտարարությունն այն մասին, որ «Զանգեզուրի միջանցքի շուրջ հայկական կողմի հետ կապված զարգացում կա»:
Իհարկե, Փաշինյանը հայտարարում է, որ մեր ինքնիշխանության հաշվին ոչ մի միջանցք չի լինելու: Բայց այս 6 տարում նա շատ բան է հայտարարել:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
